layiqê xwe nabîne ku serdestiyê li belengazekî bike. Naxwe çiqas îman mukemmel be, azadî jî ewqas zêde dibe. Ha ji we re esra seadetê, dema bextewariyê!

   Pirs: Emê çawa li hember mirovekî mezin, weliyekî, şêxekî yan jî alimekî mezin azad bin? Ji ber taybetmendiyên wan, mafê wan heye ku serweriyê li me bikin. Em êsîrê taybetmendiyên wan yên çê ne.

   Bersiv: Taybetmendiya welîtî, şêxîtî û meziniyê tewazû û nefspiçûkî ye; ne xwemezinkirin û zordestî ye. Naxwe kesê ku xwe mezin dike di eslê xwe de zarokek e ku xwe mîna şêxan nîşan dide. Hûn jî kesên weha mezin nebînin.

   Pirs: Çima xwemezinkirin elametê piçûkiyê ye?

   Bersiv: Lewra ji her însanî re mertebeyeke rûmet û şuhretê heye ku ji wê mertebeyê li mirovan temaşe dike. Êdî eger ew mertebe ji qabiliyetên wî bilindtir be, ji bo ku xwe bigihîne wê derê, bi xwemezinkirinê xwe dirêjî wê derê dike. Lê eger qîmet û hêjayiyên wî ji wê mertebeyê bilindtir bin, ew mirov bi nefspiçûkî weke kevanekê xwe xwar dike û dadikeve wê mertebeyê.

   Pirs: Belê, me qebûl kir, azadî baş e. Lê azadiya Ermeniyan xirab xweya dike, em fikaran jê dikin. Fikra te çi ye?

   Bersiv: Ya Pêşî: Azadiya wan ew e ku zilm li wan nebe û rihet tevbigerin. Ev jî tiştekî şer‘î ye. Tişta zêdeyî vê be, ew destdirêjiya Ermeniyan ya li hember xirabî û dîwanetiya we ye ku ji nezanîna we îstîfade dikin.

   Ya Duduyan: Ferz bikin mîna ku hûn dizanin bila azadiya wan ji we re xirab be. Lê dîsa jî em ehlê Îslamê zirarê nadin tu kesî. Lewra çawa ku Ermeniyên di nav me de nufûsa wan nagihe sê milyonan, ya ne-mislimanan jî nagihe deh milyonan. Milletê me û birayên me yên ebedî jî, ji sêsed milyonî zêdetir in. Lê digel vê jî bi sê qeydên dijwar girêdayî ne; manen di bin zordestiya manewî ya biyaniyan de ne, di bin zexta wan de têne pelçiqandin. Îcar azadiya ne-mislimanan ya ku parçek ji azadiya me ye; bertîla azadiya giştî ya milletê me ye, def‘kirina wê zordestiya manewî ya dijwar e û mifteya wan qeydan e. Ew bertîl wî barê giran; wê zordestiya manewî ya dijwar ku biyaniyan li me bar kiribû, radike.