Lewra qismek ji wan rojî nagirin, raqiyê vedixwin û nimêjê jî terk dikin. Kesên ku li emrê Xwedê xayintiyê dikin, yê çawa ji millet re rast bin?

   Bersiv: Belê, wisa ye; hûn mafdar in. Lê hemiyet cihê ye, kar cihê ye. Bi fikra min eger dilek yan jî wijdanek bi qenciyên Îslamê nexemile, mirov jê hêviya hemiyeta heqîqî, rastî û edaletê nake. Lê ji ber ku kar û sin‘et tiştekî din in, mirovekî fasiq jî dikare rind şivantiyê bike. Mirovekî serxweş, dema ku ne serxweş be, dikare saeteke rind çêbike. Kesên ku salihbûn û başbûnê, bi gotineke din yên ku fezîlet û hemiyetê, nûra dil û nûra fikir tînin cem hev, ev taybetmendiyên wan têra kirina peywirê nakin. Naxwe yan jêhatîbûn, yan jî salihbûn. Lê jêhatîbûn tê tercîhkirin. Jixwe ew serxweşên bênimêj ne Jontirk in, Tirkên bêyom in; Rafiziyên Tirkên Ciwan in. Rafiziyên her tiştî hene, rafiziyên azadiyê jî ehlê sefahetê ne.

   Gelî Kurdan! Bi însaf bin! Eger rafiziyek maneyeke şaş bide hedîsekê, yan jî bi şaşî pê amel bike; qey divê mirov hingê hedîsê înkar bike, yan wî rafiziyî şaş bibîne û rûmeta hedîsê biparêze? Azadî ev e: Ji qanûna edaletê û edebkirinê/cezadayinê pê ve tu kes nikare serdestiyê li tu kesî bike. Mafê herkesî parastî ye. Herkes di tevgerên xwe yên meşrû de mîna şahan serbest e û muxatebê qedexeya vê ayeta han e:

لاَ يَجْعَلْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا اَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللهِ

   Pirs: ^(Haşiye)  Naxwe ji berê ve em xwediyê azadiya xwe bûn. Azadiya me cêwiya me bûye, bi me re hatiye dinyayê. Naxwe bila kesên din keyfa xwe bikin, ya me çi ye?

   Bersiv: Belê, ji xwe wê evîna azadiyê kiriye ku hûn tiştên bêtehemmul jî tehemmul dikin.