Bersiv: Dibe ku tenê ji dehan yekê wê hatibe cem we. Lewra Meşrûtiyeta reben ji hirçên wehşetê, ejderhayên nezanînê û gurên dijmintiyê yên li van çiyayên we yên asê û geliyên we yên kûr ku wehşetengîz û cehaletperwer in û dijmintiyê belav dikin, ditirse. Newêre bi hêsanî were. Eger hûn betal bimînin û rêya wê venekin û tenbeliyê bikin jî, piştî sed salî din hûnê xweşikiya wê bibînin. Lewra mesafeya navbera we û Stenbolê bi qonaxa mehekê ye, lê mesafeya navbera we û ehlê meşrûtiyetê ji hezar mehî zêdetir e. Hûn dişibihin mirovên berê. Ew meşrûtiyeta nazik ku ji wan marên derdora Stenbolê xilas bibe; yê wê rêya dûr li pişt xwe bihêle û di vê teqana dijwar ya nezanînê re, di qiraça bi xof ya feqîriyê û çiyayên asê yên dijmintiyê re derbas bibe, lê yê rastî eşqiyayan jî were. Îcar hinekên ku cezayê ku heq kirine qebûl nakin, hinekên din ji ber ku goştê mirovên din xwaribûn û diranên wan hatibûn kişandin û hinekên din jî ku mîna bektaşiyê meşhûr manê lê dikin, derdikevin ser rê; xesb û talanê dikin. Ji wan wêdetir jî hinek geveze hene; bi hinek hêncetan dixwazin wê parçe-parçe bikin. Naxwe jê re rêyekê vebikin, yan jî balonekê çêbikin.

   Pirs: Em bêhêvî bûn, êdî yê kengê were?

   Bersiv: Bêhêvî ji nekarînê tê û astenga her kemilînê ye. Hemiyet jî ew e ku mirov li hember astengên dijwar li ber xwe bixe. Jixwe ev zeman tiştên normal ku nemumkin in tîne dereceya mumkinbûnê. Hemiyeta ku zû dibe bêhêvîbûn, ne hemiyet e. Ji bo ku ez we ji kasûliyê xilas bikim, ez qebehetên we nîşanî we didim. Ji bo ku hûn zû bigihinê, ji perwerde û fezîletê rêya hesinî çêbikin, da ku meşrûtiyet li tirêna kemalatê ku jê re şaristanî tê gotin siwar bibe, tovê pêşveçûnê lê bar bike û di demeke kin de ji astengan xilas bibe, were silavê bide we. Çiqas hûn zû rê çêbikin, yê ew jî ewqas zû were.

   Pirs: Ku siûda me hebe, bi izna Xwedê yê were. Ma tewekkul têra me nake?

   Bersiv: Divê hûn jî alîkariya siûda xwe bikin. Nebin mîna tiralên Bexdayê. Ev tewekkula we ya bêteşebbus ku hênceta zexeliyê ye nîzama sebeban red dike.