Lewra berê padîşah mîna ku di cihê xwe de hebiskirî be, rûdinişt. Halê millet yê perîşan fêhm nedikir. Yan jî ji ber bêewlebûn û şik û gumanan nedixwest fêhm bike. Yan jî xwezaya wî ya ku li pey hewa û hewesa xwe diçû, li gorî keyfa dilê xwe tevdigeriya û di qeleqê de bû, ne musaid bû ku bide fêhmkirin. Îcar zordestiya di her tiştî de, li ya hukûmetê muqayese bikin. Hetta jêdera zordestiya ilmê ku teqlîdê diwelidîne jî weha ye.

   Eger hûn mesela meşrûtiyeta meşrûe ya ku armanca mecbûrî ya hukûmeta Îslamî ye dixwazin:

   Ferz bikin ku ez hekîmek im. Ev kon dermanxane ye, ez tê de me. Mirovekî bijarte li temamê gundan mal bi mal geriyaye, nexweşînên cihê teşxîs kirine, reçeteyên wan nivîsine û tîne nîşanî min dide: Di reçetê de “êşa nezanînê û serêş” nivîsiye.  Ez jî efyona zanistê didim wan; pêşî bi zimanê wan, paşî jî werdigerînim zimanê fermî. Reçeteya yekî din nîşanî min dide, “nexweşiya dil û zeîfiya diyanetê” tê de nivîsî ye. Ez jî zanistê bi ilmên Îslamî mezc dikim distirim, jê macûnekê çêdikim; didim destê seydayê wan û dişînim. Di reçeteyeke din de nexweşîna “dijmintî û alozî” heye. Ez jî fikrê milliyetê hişyar dikim, ronî dikim. Hezkirin û edaleta tiryakmîsal tevlî wê nûrê dikim û dermanekî mîna sulfatoyê didimê. 

   Ha hekîmekî bi vî rengî ku li nexweşxaneya welat, zarokên bêçare ji mirinê xilas dike. Îcar li gorî mîsala nûranî sirra

كُلُّكُمْ رَاعٍ وِكُلُّكُمْ مَسْؤُلٌ عَنْ راَعِيَّتِهِ

  her mirovê berpirsyar yê hukûmeta meşrûte, divê li gorî vê destûrê tevbigere.