Naxwe ji ber ku min îrtîbata wan ya bi Padîşah ve ediland û bûm sebeb ku li hember Avusturyayê cengeke îqtîsadî kirin, min cînayet kir.

   (İçtimaî Dersler, İki Mekteb-i Musibetin Şehadetnamesi: 159-160)

***

   Cînayeta Yazdehan: Min li Kurdistanê, halê perîşan yê Kurdan didît. Min fêhm kir ku yê bextewariya me bi zanista nû û nûjen bibe. Divê coyeke wê ya pak û paqij alim bin û çavkaniyeke wê jî medrese bin da ku alimên dîn aşînayê zanistê bibin. Lewra hefsarê îradeya Kurdan di destê aliman de ye. Bi wê armancê ez di dewra zordestiyê de, bi niyeta bextewarî û seadetê hatim bajarê Derseadetê. Wê demê, zordestiya ku niha parçe bûye, bi temamî di Sultanê ji textdaxistî de dihate xweyakirin. Min meaş û bertîlên ku ji wan re guya “qencî” tê gotin qebûl nekirin û mafê dengnekirinê jî qebûl nekir. Min navê milletê xwe lekedar nekir. Min aqilê xwe feda kir, lê min azadiya xwe terk nekir û serî ji padîşah re netewand. Ew mirovên weke kermêşan, ne bi zorê; bi hezkirinê dikarin min ji xwe re bikin hevkar.

   Ji bo ku xwendin û perwerde li Kurdistanê belav bibe, ev salek û nîv e ku ez li vir dixebitim. Piraniya Stenbolê vê dizane.

   Ez ku kurê hemalekî me, digel ku evqas dunya hate ber lingê min jî, dîsa hê ez kurê hemalekî me û min xwe ji vê rewşa xizan dernexist. Hem jî digel ku min xwe bi dinyayê ve girênedaye, min terka cihê ku herî pir ez jê hez dikim, terka çiyayên bilind yên Kurdistanê kir û ji bo millet ketim timarxane û girtîxaneyê. Di dema meşrûtiyetê de jî ez ketim hebisxaneya bi îşkence. Naxwe ji ber ku min teşebbusî tiştên ku dibin sebebê van karan kiriye, min cînayeteke mezin kiriye.

(İçtimaî Dersler, İki Mekteb-i Musibetin Şehadetnamesi: 167)

***