Bersiv: Zordestiya ku sebebê neyartiyê bû mir. Bi çûyina zordestiyê êdî wê dostanî bijî. Ez vê qet‘î ji we re dibêjim; bextewarî û selametiya vî welatî bi dostaniya Ermeniyan ve girêdayî ye. Lê divê mirov ne bi zilletê bibe dost, divê mirov rûmeta xwe ya millî biparêze û wisa destê aştiyê dirêj bike.

   Ezê tiştekî bibêjim: Eger mumkin be, bila Ermenî ji qada hebûnê wenda bibin, bêne tunekirin. Dibe ku bibe, lê bi şertê ku feydeyeke we di vê neyartiyê de hebe. Yan na, neyartî hertim zirar e. Ne tenê tunebûna gelekî mezin ku ji zemanê Adem ve di rê de bi me re hevaltiyê dike û bi me re hatiye, belkî tunekirina gelekî piçûk jî

دُونَهُ خَرْطٌ الْقَتاَدِ

   ye.

   Mesela, bavikê Umerdilan ev hezar sal in ku dîsa jî Umerdilan in.

   Hem niha ew hişyar bûne, lê hê hûn di xew de ne û xewnan dibînin. Hem jî ew di fikra milliyetê de bi hêz in, lê hûn ji ber bihevnekirinê qels in. Ji bilî vê eger hûn bixwazin wan têk bibin, bi wê çeka ku wan zora we birine, hûn dikarin wan têk bibin: Yanî bi aqil, bi fikra milliyetê, bi meyla pêşveçûnê û meyla edaletê...

   Bi fikra min, yê ku şûr lê bixe; ew şûr wê bipeke, bizivire li yetîmên wî bikeve. Niha serkeftin ne bi şûr e. Divê şûr hebe, lê divê di destê aqil de be.

   Hem jî sebebê dostaniyê heye, lewra ew cîran in. Cîrantî dibe cîranê dostaniyê. Hem jî ew hişyar bûne û li dinyayê belav bûne. Wan tovê pêşveçûnê civandine û yê li welatê me biçînin. Ew me mecbûrî şaristaniyê dikin, ji bo pêşveçûnê me îqaz dikin û fikra millî ya di nav me de jî hişyar dikin.