Wextekê zilamekî ku salên wî, bejna wî û rutbeya wî mezin bûn ji min re got: “Nimêj baş e, lê her roj pênc caran kirina nimêjê pir e. Ji ber ku dawiya wê nayê, mirov jê aciz dibe.”

   Piştî gotinên wî zatî qederek di ser re derbas bû, min li nefsa xwe guhdarî kir, dît ku ew jî eynî tiştan dibêje. Min mêze kir ku ew jî bi guhê zexeliyê ji wî şeytanî dersê digire. Hingê min fêhm kir; mîna ku wî zatî li ser navê hemî nefsên emmare [nefsên ku xirabiyê emir dikin] ew tişt gotibûn, yan jî pê hatibûn gotin. Hingê min jî got: “Madem nefsa min emmare ye, yê ku nefsa xwe îslah neke nikare mirovên din îslah bike, naxwe ezê ji nefsa xwe dest pê bikim.”

   Min got: “Ey nefsê! Li hember vê gotina ku te di nav cehla murekkeb [nezanîna nezanînê, ferqnekirina nezanînê] de, li ser doşeka zexeliyê û di xewa xefletê de gotiye, van Pênc Hişyariyan ji min guhdarî bike:

   Hişyariya Yekem: Ey nefsa min ya bedbext! Ma umrê te ebedî ye? Ma gelo senedek di destê te de heye ku tê heta saleke din yan jî rojeke din bijî? Tişta ku te bêzar dike, hewesa ebediyetê ye? Ji bo keyfa xwe, mîna ku tê hertim li dinyayê bî, tu naziyan dikî. Eger te fêhm bikira ku umrê te hem kin e û hem jî bêfeyde derbas dibe, helbet te yê ji bîst û çar paran parek ji karekî rihet û rehmet, xweş û xweşik re serf bikira ku dibe sebebê bextewariya jiyaneke ebedî. Hingê vî karê han qet bêzarbûn çênedikir, bil‘eks dibû wesîleya şewqeke geş û zewqeke xweş.

(Sözler: 326)

***

   Gelek cureyên şukir hene. Cureyê herî mezin û yê ku ji hemiyan re weke naverok e, nimêj e.

(Mektubat: 488)

***