eynî wisa jî nîşan û delîlên ku rastiya kîtab û pêxemberên berî Qur’anê diyar dikin, bi rûhê xwe di Qur’anê de û bi Hz. Muhemmed (e.s.w.) re hene. Naxwe berî her tiştî divê hûn bawer bikin û îmanê bînin ku Qur’an gotina Xwedê ye û Muhemmed (e.s.w.) jî pêxemberê wî ye.

   3. Îslamiyeta ku di esra seadetê de ji Qur’anê derketiye, mîna darekê ye. Qurmê wê di esra seadetê de çikandiye, rehên wê ji jêderên ava jiyanê ya wî zemanî hêzê distînin, bi wê dijîn û li her deverî belav dibin. Şax û guliyên wê heta bi ezmanê paşerojê belav bûne û ji alema mirovan re fêkiyên maddî û manewî digihîne. Belê, Îslamiyetê pêşeroj û paşeroj kirine bin baskê xwe, ji mirovan re sî çêkiriye û îstiraheteke giştî ji wan re temîn kiriye.

   4. Qur’ana Kerîm di wê hevokê de ehlê kîtaban teşwîqî îmanê dike û bi wî awayî hînbûn û hêsaniyekê nîşanî wan dide. Yanî dibêje:

   Gelî ehlê kîtaban! Di qebûlkirina Îslamê de ji we re tu zehmetî tune. Bila ev li we giran nayê. Lewra ew emrê we nake ku hûn bi temamî dînê xwe terk bikin. Tenê ji we re teklîf dike ku hûn baweriya xwe temam bikin, wê li ser bingehên dînî yên li cem we ava bikin. Lewra ji ber ku Qur’an temamê xweşikiyên kîtabên berî xwe û qaîdeyên bingehîn yên şerîetên berî xwe di xwe de dicivîne, di rêbaza xwe de mu‘eddil û mukemmil; ango rastker û temamker e. Tenê di beşa furûatan de, di tiştên ku bi tesîra zeman û mekan diguherin de çêker e. Di vir de tiştekî ku ne eqlî û mentiqî be tune.

   Belê, çawa ku di her çar demsalên cihê de pêdivî bi guherîna lixwekirin, xwarin û dermaman çêdibe; wisa guherîn di awayê perwerdeya mirovekî ya di pêvajoyên cihê de jî çêdibe.

   Eynî bi wî rengî jî li gorî pêdiviya hikmet û meslehetê, li gorî mertebeya temenê mirovan, di hukmên fer‘î* de guherîn çêdibin. Lewra hukmekî fer‘î dibe ku di demekê de meslehet be, lê di demeke din de tiştekî bi zirar be. Mesela, dermanek ji yekî re şîfa ye, lê eynî derman ji yekî din re dibe nexweşî.