Hem li gorî zilm û zordestiya ku di reqabet û pêşbaziya dinyayê de destûreke vê sedsalê ye, divê mirov hingê ji ber şaşiya yekî, neheqiyê li gelek alîgirên wî yên masûm jî bike; yan na mirovê mexlûb bibe.

   Hem jî ku mirov ket nav siyasetê, wê heqîqetên pîroz yên Qur’anê ku ji tu tiştî re nabin alet, di çavê kesên ku ji bo dinyayê dev ji dînê xwe berdidin, yan jî dînê xwe ji dinyayê re dikin alet de, bi guman xweya bikin û ji propagandaya siyasetê re jî bibin alet.

   Ji bilî vê jî, her çîna her milletî -çi alîgir çi dijber, çi amir çi memûr- muhtacê wan heqîqetên Quranê ne û para wan tê de heye. Ji bo ku şagirtên Rîsaleyên Nûr tam bêteref bimînin, divê dev ji siyasetê û dijberiya tiştên maddî berdin, qet têkilî wan nebin.

(Müdafaalar: 257)

***

   Gelo kîjan qanûn iznê dide evqas êrîşa li ser mirovekî ku digel niha hem li hundir, hem jî li derve bizavên kelecanî yên partiyan hene û tam dema îstîfadekirina ji wan e, yanî rewş pir musaid e ku mirov dikare di şûna çend hevalan de gelek dîplomatan bike terefdarên xwe; lê dîsa jî sirf ji bo ku têkilî siyasetê nebe, zirarê nede îxlasa xwe; ji bo bala hukûmetê nekişîne û bi dinyayê ve mijûl nebe, ji temamê hevalên xwe re nivîsiye: ”Eman xwe nedin ber bayên wan bizavan; nekevin siyasetê û têkilî asayişê nebin”?.. Mirovekî ku ji ber xwedûrkirana wî herdu bizav jî; -ya kevin ji ber gumanan û ya nû jî, ji ber ku alîkarî jê nesitandiye-, evqas tengasî û acizî anîne serê wî, lê dîsa jî ew têkilî dinyaya ehlê dinyayê nebûye û bi axreta xwe ve mijûl bûye... Mirovekî ku ev bîst sal in, ji birayê xwe yê ji dêwbav re jî ku li gundê Nûrsê rûdine nameyeke tenê jî nenivîsiye, hetta ji dostên xwe yên li bajarên derdorê re, di zerfê bîst salan de deh name jî nenivîsîne...