Ji ber ku ez ji hêla ilm ve şer‘en berpirsyar im ku feydeyekê bidim mirovan, dixwazim xizmetê bikim. Lê ev xizmet jî yan wê ji bo jiyana civakî be, yan jî ya dinyayî. Ev jî ji min nayê. Hem jî di demeke bi bahoz de xizmeteke baş nayê kirin. Loma jî min dev jê berda û xizmeta îmanê tercîh kir ku tişta herî girîng, herî lazim û herî bi silamet e. Ji bo ku rastiyên îmanê yên min ji bo nefsa xwe bi dest xistine û dermanên manewî ku min di nefsa xwe de tecrûbe kirine, bikevin destê xelkê jî, ez wî deriyî vekirî dihêlim. Belkî Rebbê alemê vê xizmetê qebûl bike û ji gunehên min yên berê re bike kefaret. Ji Şeytanê Recîm pê ve, çi bawermend be, çi kafir; çi siddîq be, çi zendîq, mafê tu kesî tune ku li hemberî vê xizmetê derkeve. Lewra bêîmanî naşibihe tiştên din. Di zilmê de, di fasiqiyê de, di kirina gunehên mezin de belkî lezzeteke xirab û bêyom hebe, lê di bêîmaniyê de tew tu lezzet tune. Tê de elem li ser elemê heye, tarîtî li ser tarîtiyê heye, ezab li ser ezab heye.

   Îcar mirovekî mîna min bêelaqe û mecbûrê gerha li kefareta gunehên xwe, ku rabe dev ji xebata jiyaneke ebedî û xizmeta nûreke mîna îmanê pîroz berde û di extiyariya xwe de dest bavêje pêlîstokên siyasetê yên bêluzûm û bi xeter; çiqasî li dijî aqil û hikmetê ye û çiqasî dînîtî ye, dîn jî pê dizanin.

   Eger tu bibêjî: Ji bo çi siyaset ji xizmeta te ya Qur’an û îmanê re dibe asteng?

   Ezê jî bibêjim: Rastiyên îman û Qur’anê weke elmas in. Eger ez biketama nav siyasetê, wê xelkên ewam -ku têne xapandin- ji elmasên di destê min de guman bikirana û bigotana, “Gelo ev ne propagandayeke siyasetê ye ku dixwaze pê alîgiran ji xwe re peyda bike?” Dikaribûn bi çavê camên adî li wan elmasan binêrin. Naxwe eger bikevim siyasetê, hingê ez zilmê li wan emlasan dikim û qîmeta wan kêm dikim.

   Îcar ey ehlê dinyayê! Çima hûn bi min ve mijûl dibin û dev ji min bernadin?

(Mektubat: 85-87)

***