Li hember tefrîtên munafiqan ev jî îfratê dikin. Dema ku ji sînorên şerîetê derdikevin nabin munafiq, dibin ehlê bid‘etê, lê hukmen nakevin nav zendîqan.
Hz. Elî bîst salan hurmeta Ebûbekir, Umer û Osman (r.e.) girt û di mertebeya şeyxulîslamê de hukmê wan qebûl kir. Îcar eger ew jî têkilî wan nebin û mîna Hz. Elî hurmeta hersê xelîfeyan bigirin û nimêjên ferz bikin bes e.
Hem jî madem seydayê şagirtên Rîsaleyên Nûr yê herî mezin, piştî Pêxember, bi şahidtiya Celcelûtiyeyê jî, Îmamê Elî (r.e.) ye; Şîe û Elewiyên ku doza hezkirina wî dikin, eger ji Sunniyan pirtir li dersên Rîsaleyên Nûr guhdarî nekin, ev doza wan ya hezkirinê dibe şaşî. Hem jî berî niha bi çend salan min bihîst ku li wî gundê Elewiyan, bi alîkariya sê Eliyan ciwanên masûm Rîsaleyên Nûr bi eşq û şewq nivîsîne. Hetta, hingê min ew gund jî kiribû nav duaya xwe. Bi îzna Xwedê yê bi himmet û xebata birayên me Elî ku jê tê xwestin ku li wir bibe mela û Eliyê Piçûk yê warisê Hafiz Elî, ew duayên min yên derbarê wan de li boşê naçin; herdu birrên li wî gundî; Sunnî û Elewî yê îttîfaqê bikin.
(Emirdağ Lahikası: 57)
***
