Birayê ezîz û hêja,

   Pêşî ez bibêjim, ku min bi meraqeke mezin nameya te ya mîna rîsaleyekê berfireh û dirêj ku bi lêkolîn û heyecan hatibû nivîsîn, xwend. Ez pêşî vê ji te re dibêjim: Seydayê Rîsaleyên Nûr jî û seydayê min jî Îmamê Elî (r.e.) ye ku di qesîdeya Celcelûtiye de bi îşaretên kûrmane gelekî elaqedarî nîşan daye. Bi taybetî di mijarên heqîqetên îmanê de seydatiya min kiriye. Bi nessa ayeta

قُلْ لاَۤ اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْرًا اِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبىٰ

  hezkirina Ehlê Beytê di Rîsaleyên Nûr de û di pîşeyê me de bingehek e. Reha Wehabîtiyê divê bi tu şiklî bi şagirtên heqîqî yên Rîsaleyên Nûr re tunebe. Madem di vî zemanî de zendîq û ehlê jirêketinê ji îxtîlafê îstîfade dikin, ehlê îmanê şaş dikin, şîarên Îslamê xira dikin û li dijî Qur’an û îmanê pir dixebitin, helbet divê mirov li hember vî dijminê dijwar deriyê mijarên cuz’î ku ji teferruatan in û sebebê munaqeşekirina îxtlîfê ne veneke.

   Hem jî ne lazim e ku mirov zemma mirovên mirî bike. Ew çûne axretê, cihê ceza û mukafatê. Elhê Sunnet û Cemaetê nehiştine ku behsa fitneyên dema sehabiyan bêne kirin û caiz nedêrane ku mirov qusûrên wan derbixe holê. Lewra ev hem ne lazim e, hem jî zirar e. Hezkirina Ehlê Beytê tiştekî weha naxwaze. Lewra di Bûyera Cemelê de Telhe û Zubeyrên ku ji eşereyên mubeşşere bûn û Aîeşe (r.e.) hebûn. Ji ber vê jî Ehlê Sunnet û Cemaetê ew herb weke encama îctîhadê dîtine, gotine: “Hz. Elî (r.e.) mafdar e, yên din neheq in. Lê ji ber ku ev encama îctîhadê ye, têne efûkirin.” Hem jî ji bo ku reha Wehabîtiyê û mezhebê Rafiziyên mufrit zirarê nedin Îslamê, behskirina baxiyên [îsyankar, gunehkar] Herba Siffînê jî bi zirar dîtine.

   Ellameyê mezin Se‘deddînê Teftazanî ji ketûberên mîna Heccacê Zalim, Yezîd û Welîd re gotiye lanetanîna li wan caiz e, lê ne gotiye wacib e. Negotiye, “Baş e, xêra wê heye.”