Eger Şîeyên Welayetê bibêjin: “Piştî ku fezîleta mukemmel û fewqelade ya Hz. Elî (r.e.) tê qebûlkirin, nabe ku mirov Hz. [Ebûbekirê] Siddîq çêtir bibîne û wî tercîh bike.”

   Bersiv: Eger taybetmendiyên çê yên şexsê Hz. Ebûbekir, peywira waristiya pêxemberiyê û çêyiyên dema xelîfetiya wî bikevin aliyekî şehînê; taybetmendiyên Hz. Elî yên çê û xarîqe tevî keda wî ya xelîfetiyê -ku ji mecbûrî kete nav bûyerên elîm û ji ber vê jî tûşî sû-u zenê bû- bikevin aliyê din yê şehînê; helbet ehlê Sunnet û Cemaetê aliyê Ebûbekir (r.e.) girantir dîtine û ew tercîh kirine. Ev pîvan ji bo Umer Farûq û Osmanê Zînnureyn jî eynî ye; kefa mêzîna wan li gorî Ehlê Sunnet û Cemaetê girantir e.

   Hem jî çawa ku di Peyva Diwazdehan û ya Bîst û Çaran de jî hatiye îsbatkirin; dereceya nubuwwetê [pêxemberiyê] ji ya welayetê [welîtiyê] ewqas balatir e ku dirhemek cîlweya wê ji neh-deh kîlo cîlweya welayetê girîngtir e.

   Dema ku mirov ji hêlê ve li meselê mêze bike, Ehlê Sunnet û Cemaetê serkeftina Siddîqê Ekber (r.e.) û Farûqê E‘zem (r.e.) weke delîl dîtine û gotine ku Xwedê waristiya pêxemberiyê û bicihanîna hukmên wê pirtir daye wan. Ji ber ku kemalatên şexsî yên Hz. Elî (r.e.), wê para mezin ya waristiya pêxemberiyê ji holê ranakin, ango nikarin bikevin pêşiya wê, Îmamê Elî di dema xelîfetiya herdu Şêxan [Ebûbekir û Umer] de jî ji wan re bûye şeyxulîslam û hurmet ji wan re girtiye. Ehlê heq û sunnetê ku ji Hz. Elî hez dikin û qedrê wî digirin, gelo çawa ji herdu şêxên ku Hz. Elî jî ji wan hez dikir û qedrê wan digirt, hez nekin û qedrê wan negirin? Em vê rastiyê bi mînakekê rave bikin:

   Mesela mirovekî pir dewlemend heye, ji mîrasa wî bîst batman zîv û çar batman jî zêr didin yekî ji zarokên wî. Yê din, pênc batman zîv û pênc batman zêr didinê. Yekî din jî, sê batman zîv û pênc batman zêr didinê. Çendî ku herduyên dawiyê ji hêla “çiqasbûnê” ve ji yê pêşî hindiktir distînin jî, lê ji hêla “çawabûnê” ve bêguman jê pirtir distînin.