Eva ku Şîeyên Welayetê îfratkarane ji Hz. Elî (r.e.) hez dikin û ji hêla terîqetê ve jî wî ji yên din çêtir dibînin, wan bi qasî Şîeyên Xîlaftê berpirsyar nake. Lewra ehlê welayetê ji ber pîşeyê xwe ji murşidên xwe hez dikin. Îfrat û zêdekirin jî ji taybetmendiyên hezkirinê ne. Dildar dixwaze dilbera xwe li meqamên jortir bibîne û jixwe wisa dibîne jî. Ji kelîn û fûrîna hezkirinê mumkin e ku ehlê hal mazûr bêne dîtin. Lê bi şertê ku ev hezkirin û çêtirdîtina wan nebin sebebê dijminî û devavêtina xelîfeyên raşidîn û dernekevin derveyî bingehên Îslamê. Bi vî şertî hingê dibe ku ev hezkirin û çêtirdîtina wan mazûr bêne dîtin.

   Heçî Şîeyên Xîlafetê ne, ji ber ku kîna siyasetê ketiye nav mijarê, ji kîn û hedderbaskirinê xilas nabin, mafê xwe yê mazûrdîtinê wenda dikin. Hetta wan ev gotin

لاَ لِحُبِّ عَلِىٍّ بَلْ لِبُغْضِ عُمَرَ

 rast derxistine. Ji ber ku bi destê Hz. Umer (r.e.) milliyeta Îranê derbe xwar, tolhildana xwe di şiklê hezkirina Hz. Elî de nîşan didin. Derketina Emr b. As ya li hember Elî (r.e.) û şerkirina Umser b. Se‘d li hember Hz. Husyen (r.e.) kiriye ku bi Şîeyan re kîn û nefreteke dijwar li hember navê Umer çêbûye.

   Mafê Şîeyên Welayetê tune ku rexnê li Ehlê Sunnet û Cemaetê bigirin. Lewra Ehlê Sunnet û Cemaetê tu kêmasiyê ji Hz. Elî re çênakin û pir jê hez dikin. Lê xwe ji hezkirina zêde, ango ji îfratê dûr dikin ku hedîsê jî ev îfrat xeter dîtiye. Ew hedîsa ku pesnê terefdarên Hz. Elî dide, derbarê Ehlê Sunnetê de ye. Lewra yên ku ehlê heq in û li ser îstîqameteke rast ji Hz. Elî hez dikin, Ehlê Sunnet û Cemaetê ne. Çawa ku hezkirina Hz. Îsa (e.) ya di dereceya îfratê de ji Filehan re xeter e, eynî wisa di hedîsa sehîh de jî hatiye diyarkirin ku hezkirina Hz. Elî ya bi îfrat jî ji mislimanan re xeter e. ¹