Îcar ji ber vê lipeyçûna bi israr û Îslamiyeta fitrî, Ehlê Beytê derbarê dînê Îslamê de elameteke piçûk jî weke delîleke mezin qebûl dikin, lewra ew terefdarên fitrî ne. Lê heçî mirovên din in, piştî ku delîleke mezin dibînin, hê li pey diçin.

   Nukteya Çaran: Bi munasebeta Nukteya Sisêyan emê îşaretî bi bal mijarekê ve bikin ku di nav Şîe, û Ehlê Sunnet û Cemaetê de pir hatiye mezinkirin; bûye mijara nîqaşê û di nav kîtabên eqîdê de jî ketiye rêza bingehên îmanê. Ew mijar jî ev e:

   Ehlê Sunnet û Cemaetê dibêjin: “Hz. Ebûbekirê Siddîq (r.e.) efdeltir/qenctir e. Ji ber ku ji yên din musteheqtir bû, ew pêşî wek xelîfe hate hilbijartin.” Şîe jî dibêjin: “Xelîfetî mafê Hz. Elî (r.e.) bû, lê neheqî lê kirin. Hz. Elî (r.e.) ji hemiyan efdeltir e.” Kurtasiya tişta ku ji xwe re dikin delîl jî ev e:

   Dibêjin: “Hedîsên Pêxember (e.s.w.) derbarê Hz. Elî (r.e.) de hene. Ew bi sernava ‘Şahê Welîtiyê’ çavkaniya piraniya mutleq ya welî û terîqetan e. Taybetmendiyên wî yên di warên zanîn, mêranî û îbadet de fewqelade ne. Pêxember (e.s.w.) ji wî û ji Ehlê Beytê yên ku ji wî çêbûne pir hez kiriye. Loma jî yê herî efdel ew e. Xelîfetî mafê wî bû, lê jê xesb kirin.”

   Bersiv: Hz. Elî (r.e.) bîst salan zêdetir bi tekrar, bi gotin û tevgerên xwe li pey hersê xelîfeyan çûye û li cem wan meqamê şeyxulîslamtiyê wergirtiye. Ev rastiyên han, îddîaya Şîeyan pûç dikin. Hem jî bidestxistina welatên din ku di zemanê xelîfetiya hersê xelîfeyên pêşîn de pêk hat, cîhada bi dijminan re û bûyerên dema Hz. Elî; di mijara xelîfetiyê de îddîaya Şîeyan pûç dikin. Naxwe doza Ehlê Sunnet û Cemaetê heq e.

   Eger bête gotin: Şîe du qism in. Yek jê Şîeyên Welayetê ne, yek jê jî Şîeyên Xîlafetê ne. Emê bibêjin bila ev qismê duyem ji ber kîn û fitneya siyasetê neheq bin. Lê bi qismê pêşîn re kîn û siyaset tune. Lêbelê Şîeyên Welayetê tevlî Şîeyên Xîlafetê bûne. Yanî hinek ji weliyên ehlê terîqetê Hz. Elî (r.e.) efdeltir dibînin, îddîaya Şîeyên Xîlafetê yên ku siyasî ne, rast didêrin.