قُلْ لاَۤ اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْرًا اِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبىٰ

   hatiye emirkirin ku hezkirina Ehlê Beytê ji ummeta xwe bixwaze.

   Di rîwayetên din de jî ku piştgiriya vê heqîqetê dikin Resûlê Ekrem weha gotiye: “Ez du tiştan ji we re dihêlim: Eger hûn bi wan bigirin hûnê xilas bibin: Yek jê kîtaba Xwedê ye, ya din jî Ehlê Beyta min e.” ¹

   Lewra jêdera sunneta seniyye û parêzvanên wê Ehlê Beytê ne. Ew ji her hêlê ve berpirsyar in ku li pey wê sunnetê herin.

   Ha ji ber vê sirra han e ku bi sernavê “çûyina li pey Qur’an û Sunnetê” hedîsê ev rastî gotiye. Naxwe li gorî peywira pêxemberiyê armanc ji Ehlê Beytê, sunneta pak e. Yê ku li pey sunneta pak neçe; çawa ku nikare ji Ehlê Beytê be, wisa nikare ji wan re bibe dostekî heqîqî jî.

   Hem jî hikmeta ku Resûlê Ekrem xwestiye ummeta xwe li dora Ehlê Beytê bicivîne ev e: Bi destûrdayina Xwedê zaniye ku her çiqas wext derbes bibe, yê Ehlê Beytê pir zêde bibin û fêhm kiriye ku yê Îslamiyet jî zeîf bibe. Naxwe cemaeteke pir, bi hêz û desthevgirtî lazim e ku ji pêşveçûna manewî ya alema Îslamê re bibe wesîle û navend. Îcar bi destûra Xwedê fikiriye û xwestiye ku ummeta wî li dora Ehlê Beyta wî bicive.

   Belê, endamên Ehlê Beytê ji hêla bawerî û îmanê ve ji kesên din pir li pêştir nebin jî, di teslîmbûn, lipeyçûn û terefdariyê de pir li pêş in. Lewra ew bi fitret, tebîet û nijada xwe terefdar in. Çendîn ku terefdariya tebîî bi şiklekî zeîf, bêsuûd û hetta neheq be jî, dîsa mirov dev jê bernade. Eger zatek bi şiklekî pir eşkere û fitrî his bike ku heqîqeteke pir bi hêz û rast heye û temamê pêşiyên wî li pey wê heqîqetê çûne, pê şerefdar bûne û canê xwe ji bo wê feda kirine; ma êdî yê qet dev ji terefdariya wê berde?