Ango, “Kesek bi şaşiya yekî din nabe berpirsyar.” Birayê wî jî be, eşîra wî jî, taîfeya wî jî û partiya wî jî be, nabin şirîkê gunehê wî. Ku bibin jî, ji ber ku manen terefdariya wî gunehî kirine, ji hêla manewî ve li axretê dibin mesûl; ne li dinyayê. Eger ev makezangon zû nebe destûreke esasî, çawa ku herdu şerên dinyayê jî nîşan dan, yê jiyana civakî wêran bibe û vegere wê paşdemayina ku Esfelussafilîn [dojeha herî kûr] e.

   Îcar bedbextên ku ji van cûre qanûnên bingehîn û pîroz yên Qur’anê re “îrtîca” dibêjin; wê makezagona wehşet, bedewî û dehşetdar qebûl dikin. Siyaseta kesên bi vî rengî xwe disipêre vê destûrê:

   “Ji bo silametiya cemaetê, ferd tê fedakirin. Ji bo silametiya welat mirov li mafê şexsan mêze nake. Ji bo silametiya dewletê qîmeta neheqiyên piçûk tune.”

   Ew ji bo sûcdarekî, gundekî wêran dikin, mafê hezar mirovî binpê dikin. Li gorî wan caiz e ku ji ber sûcê mirovekî tenê, serê hezar mirovî bête jêkirin. Bi birîndarbûna mirovekî hezarên bêguneh dike tengasiyê. Ji ber wê jî li cem wî qet ne girîng e ku bi wê hêncetê dused însan jî bêne gulebarankirin.

   Di Şerê Cîhanê yê Yekem de ji ber şaşiyên sê hezar mirovên sûcdar, sî milyon mirovên reben hatin kuştin. Bi hezaran mînakên weha hene.

   Îcar şagirtên Qur’anê jî ew fedakarên îmanê ne ku li hember vê zilma dijwar ya îrtîcaya wehşî derdikevin. Ew bi destûra

وَ لاَ تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ اُخْرَى 

  ku yek ji destûrên esasî yên Qur’anê ye dixebitin û dixwazin wehkheviya heqîqî, yekîtî û biratiyê belav bikin.