وَالسَّمَاء رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِيزَانَ * أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزَانِ  *   وَأَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِيزَانَ

çar caran gotina “mêzîn”ê hatiye tekrarkirin ku ev jî îşaretî çar mertebeyên wê dike û qedrê wê nîşan dide ku di kaînatê de girîngiyeke wê ya pir mezin heye.

   Belê, çawa ku di tu tiştî de îsraf tune, her wisa di tu tiştî de zilma rastî û bêahengî jî tunin. Hem jî ew paqijiya ku cilweyên mezin yên navê Quddûs [yê pak û û pîroz û ji qusûran bêrî] tê, her tiştê di kaînatê de paqij dike û xweşik dike. Eger destê mirovan yê lewitî pê neketibe, di tu tiştî de nepakî û nerindî xweya nake.

   Êdî fêhm bike ku heryek ji “edalet, liberxistin û paqijî”yê ji rastiyên Qur’anê ne, destûrên Îslamî ne û di jiyana mirovahiyê de jî destûrên bingehîn in. Û bizanibe bê hukmên Qur’anê di çi dereceyê de bi kaînatê ve elaqedar in û bi çi dereceyê di kaînatê de rehên xwe berdane û xwe lê pêçane. Xirakirina vê destûrê tiştekî ne mumkin e; mîna xirakirina kaînatê û guherandina şiklê wê ye.

(Lem’alar: 525-526)

***