Erê, di vî zemanî de, ji bo ku em xwe ji gelek gunehên mezin dûr bikin me sunnetek terk kir, lê li hemberî wê me bi îrşada Rîsaleyên Nûr jiyaneke bi îşkence ya mîna hebsa yekhucreyî derbas kir. Înşaellah ev jî dibe kefaretê terka wê sunnetê.

   Hem jî ez vê qet‘î îlan dikim: Rîsaleyên Nûr malê Qur’anê ye. Ma çi heddê min e ku lê bibim xwedî ku qusûrên min bikevin nav. Ez tenê xizmetkarekî bi qusûr yê wê Nûrê û vexwênerê wê dikana mucewheran im. Rewşa min ya aloz nikare bikeve nav. Jixwe dersa ku Rîsaleyên Nûr dide me jî ew e ku mirov bi îxlasa heqîqî tevbigere, ezîtiyê terk bike, hertim qusûrên xwe bibîne û xwe neecibîne, qurretiyê neke. Kesê ku qusûrên me ji me re bibêje -eger rast be- em jê re minnetdar dibin û dibêjin Xwedê ji te reza be. Eger li ser stûyê me dûpişkek bête dîtin û hê ku bi me ve nedayî bête avêtin, em çawa minnetdar dibin; eynî wisa jî dema yek qusûrên me ji me re bibêje em qebûl dikin û jê re minnetdar dibin. Lê bi şertê ku ne bi kîn û înad bête gotin û alîkariya bid‘etan û jirêketinê neke.

(Emirdağ Lahikası: 30-32)

***

   Birayên ezîz,

   Ji ber ku vê carê min di nivîsên we de Rîsaleyên Îxlasê dîtin, ez we hewaleyî dersa rîsaleyên bi wî rengî dikim, pêdiviyê bi derseke nû nabînim. Tenê vê dibêjim; li vê xala jêr pir diqqet bikin:

   Pîşeyê me, xizmeta heqîqetên îmanê ye û xwe dispêre sirra îxlasê. Loma jî heta ku ne mecbûrî be, divê em têkilî jiyana dinyayê û ya civakî nebin. Ji ber pîşeyê xwe, em mecbûr in xwe ji tiştên ku mirov sewqî berberî, terefgirî û pêşbaziyê dikin, dûr bikin. Lê hezar carî mixabin, niha ehlê ilm û diyanetê ku tûşî êrîşên zihayên dijwar dibin, qusûrên piçûk yên mîna geza mêşekê jî dikin hêncet û rexnê li hev digirin. Jixwe ziha û munafiqên zendîq dixwazin bi destê xwe ehlê ilm û diyanetê bikujin, îcar ehlê ilm û diyanetê jî bi vê tevgera xwe ji xirabiya wan munafiqan re dibin alîkar, dibin alîkar ku bi destê wan bêne kuştin.