Divê ez bi mehcûbiyeteke tam ji îxlas û semîmiyeta şagirtên Rîsaleyên Nûr yên mubarek bexşandinê bixwazim û bi şefaeta wan ya manewî li keffareta gunehên xwe bigerim. Kesên ku li min îtiraz dikin, eybên min yên veşartî nizanin. Tenê hinek şaşiyên min yên zahirî dikin hêncet û bi şaşîtî guman dikin ku Rîsaleyên Nûr malê min e. Ew dixwazin perdeyekê bikişînin ser nûra Rîsaleyan û pêşiyê li belavkirina wan bigirin. Loma jî rexneyên weha li min digirin, dibêjin: “Seîd nayê nimêja înê, riha xwe berdane.”

   Bersiv: Digel ku ez gelek qusûrên xwe qebûl jî dikim, dibêjim: Di van herdu mijaran de mazeretên min yên mezin hene.

   Ya Pêşîn: Ez Şafiî me. Di mezhebê şafiî de şertê nimêja înê ew e ku çil zilam li pey mela Fatîheyê bixwînin. Şertên din jî hene. Loma jî li vê derê nimêja înê li ser min ne ferz e. Tenê carna bi teqlîdî min sunnetên xwe li ser mezhebê Îmamê Henîfî dikirin.

   Ya Duduyan: Ev bîst sal in ku bi neheqî nahêlin ez bi mirovan re hevdîtinan pêk bînim. Vê dawiyê, berî çar mehan bi awayekî fermî û bi dizî hatiye hişyarkirin ku hevdîtina min ya bi mirovan re bête astengkirin. Hem jî ji ber ku ev bîst û pênc sal in ez bi tenê dijîm, li cihên ku xelk lê zêde bin ne rihet im. Li gorî mezhebê xwe ez nikarim li pey herkesî niyeta xwe bînim û nimêj dikim. Di xwendinê de ez dereng dimînim, hê min nîvê Fatîheyê nexwendî, mela diçe rukû‘ê. Di mezhebê me de jî xwendina Fatîheyê ferz e.

   Heçî meseleya rihberdanê ye: rihberdan sunnet e, ne xasê bi melayan ve ye. Ji sedî nodê vî milletî bêrih in, ez jî di nav wî nodî de mezin bûme û ji piçûkayiya xwe ve bêrih im. Di van êrîşên resmî yên bîst salan de, kirin ku hinek hevalên min riha xwe kurr kirin. Vê jî îsbat kir ku di rihbernedana min de hikmetek û alîkariyeke Xwedê heye. Eger riha min hebûna û hatibûna jêkirin, yê pir zirar ji Rîsaleyên Nûr re çêbûba. Lewra ezê miribûma, minê îdare nekira. Hinekan ji aliman gotine, “Kurrkirina rihê ne caiz e.” Armanca wan ew bûye ku piştî rihberdanê rihkurrkirin heram e. Yan na, yê ku qet rih bernedabe, sunnetekê terk dike.