Çi dema ku misliman ji rastiyên Îslamiyetê dûr ketine, ewqas jî li gorî dûrketina xwe, tûşî bela û musîbetan hatine, ketine nav wehşetê, li paş mane û têk çûne. Dîrok vê rastiyê nîşan dide.”
Lê heçî dînên din in, tam berevaji vê ne. Yanî dîrok nîşan dide; çi dema peyrewên dînên din bi hişkayî xwe bi dînê xwe ve girêdidin, ewqas jî li paş dimînin û tûşî aloziyan dibin. Û çi dema ku ew hişkbûna wan ya dînî sist dibe, li gorî wê, ewqas jî medenî dibin bi pêş ve diçin. Heta niha hertim weha bûye.
(İçtimaî Dersler, Hutbe-i Şamiye: 41-42)
***
Ma tu zenn dikî ku feqîriya vî milletî ji ber kasûliya wî ya ji sofîtiya dînî û terka dinyayê çêdibe? Tu di vê zenna xwe de şaş î. Ma tu nabînî ku Berahîmî û Mecûsiyên li Çîn û Hindistanê, û gelên ku mîna zenciyên Afrîkayê ketine bin zordestiya Ewrûpiyan, ji me feqîrtir in? Hem jî ma tu nabînî ku ji qûtê zerûrî pê ve tu tiştî di destê mislimanan de nahêlin. Yan kafir û zalimên Ewrûpayê, yan jî munafiqên Asyayê, yan wan dixapînin malê wan ji wan didizin, yan jî bi zorê ji wan distînin.
(Lem’alar: 184)
***
Roja Înê û Rihberdan
Ji bo ku ez şagirtên Rîsaleyên Nûr yên zeîf yan jî yên nû ji wesweseyê xilas bikim dibêjim: Ev bîst sal in ku hinek melayên aqilsivik û ehlên bid‘eyan yên dijber, bi pîlanên komîteyeke veşartî dijîtiya min dikin. Ji bo ku derbeyekê li heqîqetên Rîsaleyên Nûr yên ku nayêne înkarkirin bixin, di nav xelkê de kêmasî û şaşiyên şexsê min yê bi qusûr -ez li xwe mikur têm- belav dikin. Bîst caran bûyerên weha girîng qewimîne. Hetta, ji ber ku du caran bûye sebebê hebskirina me, ez ji dostên xwe û şagirtên Rîsaleyên Nûr re diyar dikim:
“Ez ji Xwedê re şukir dikim ku nefsa min bi min nedaye ecibandin û nefsa min ji qusûrên wê agahdar kiriye. Karê min ne ew e ku ez xwe biecibînim û qurretiyê bikim.
