Yan na, di çavê rastiyê de karekî şenî û pir xirab e ku mirov rabe bi bêînsafî xweşikiyên Ewrûpayê bi xirabiyên me re û fêkiyê civîna ramanên wê jî, bi fêkiyê xebata mirovekî ji me re muqayese bike. ^(Haşiye)  Ji ber vê jî eger mirov bi hezkirineke di dereceya nexweşiyê de ji Ewrûpayê hez bike û ji milletê xwe jî pir nefret bike û bi vê hesta han xwe weke zarokê Ewrûpayê yê nemeşrû nîşan bide... Eger mirov bi nezanî; bi devavêtina îsyankar, derewîn û bêîffet ku ji fikra tevlîheviyê, meyla xirakirinê û cerbezeya xapînok çêdibe, mirov fir‘ewnî û qurretiya xwe nebîne û neyartiya Îslamê bike... Jixwe mirov li gorî şerîet, aqil û hikmetê berpirsyar e ku li hember milletê xwe bi hesta şefqetê, meyla hevgirtin, hezkirin û qedirgirtinê, bi arzûya merhemetê û taybetmendiya fedakariyê tevbigere. Lê digel vê jî eger mirov li gorî hukmê fir‘ewnîtî û ezîtiyê tevbigere û hesta piçûkxistinê, meyla nefretê, piçûkdîtina îradeyê, sûcdarkirina bi nezanînê, daxwaza xwemezinkirinê û meyla îndîvîdualîzmê bike; hingê di cihê wan taybetmendiyên jor de, mirov bêînsafiyê dike, xemsarî û bêaqiliya xwe nîşan dide.

   Mesela, yek li Parîsê fîstanekî li bejna jineke di sefahetê de diecibîne, ew fîstan li xweşa wî diçe. Lê ew mirov  dixwaze wî fîstanî li bejna melayekî qedirbilind bike, bi vê tewra xwe ew tiştekî ehmeqane û caniyane dike. Lewra heçî hemiyet e, encama zerûrî ya hezkirin, qedirgirtin û merhemetê ye. Bêyî wê nabe, eger bibe, îllehî derew e, sextekarî ye. Nefret dijê hemiyetê ye.

   Çaplûsên Ewrûpayê ku êrîşî mirovên rehperest dikin, ew bi xwe bi qasî sed rehperestî di pîşeyê xwe de bi rik in. Eger melayek bi qasî îfrata ku yek ji wan çaplûsan di pesindayina Şekspîr de dike bike û wisa pesnê Şêx Ebdulqadirê Gêlanî bide, yê bête kafirkirin.