Sebebê Duduyan: Cihê xwesipartinê ye. Belê, her xiristiyanek ku serê xwe rabike, destê xwe biavêje armancên bihevvegirêdayî û di nav hev de, yê li paş xwe mêze bike û cihekî xwesipartinê yê bihêz bibîne ku bikaribe xwe bisipêriyê û ji hêza wî ya manewî hertim alîkariyê bixwaze. Hetta, ew bi xwe re hêzê dibîne ku karên herî giran bike û bi hêzên herî mezin re jî pêşbaziyê bike.

   Ha ew cihê xwesipartinê, şaristaniya Ewrûpayê ye ku ji kîtleyeke çekdar re qişla, yan jî dêreke mezin e. Hevîrê wê bi teessuba engîzîsyona medenî û bêdîniya xwezaperestan hatiye strandin. Ew şaristanî ji her aliyî ve amade ye, bi hîle û pîlanan hêzê dide rehên jiyanê yên hevdînên xwe ku destê xwe bi bal ve dirêj dikin û dike ku rehên jiyanê yên Îslamiyetê jî qut dike.

   Ma xweya nake Îngilîzê ku herî azadîperwerê wan e, destê xwe dirêj dike û digere. Li kû filehekî bibîne, wî vedijîne. Ha ji we re; Habeş û Sûdan, Teyyar û Ertuşî; ha ji we re; Lubnan û Hewran; ha Malîsur û Arnawûd... hwd...

   Welhasil: Tişta ku wan vedijîne hêvî ye, ya ku me dikuje jî bêhêvîbûn e. Meşhûr e ku yekî gotiye: “Eger cihekî xwe bisipêrimê hebe, ezê dinyayê ji cihê wê bilebitînim.” Di vê mînakê de xaleke ecêb heye. Naxwe ev însanê piçûk eger cihekî xwesipartinê bibîne, dikare tiştên mezin yên mîna dinyayê jî rêve bibe.

   Ey ehlê Îslamê! Li hember bela û mûsîbetên mîna kûreya erdê giran, cihê xwesipartina me hezkirin e, yekîtî ye. Îslamiyet e ku bi marîfetê bihevkirina ramanan û bi biratiyê jî hevkariyê emir dike.

   Ka binêre, ji nuqteya herî mezin ya vê daîreya berfireh ya alema Îslamê bigire, heta bi daîreya herî piçûk, bi her yekê re uqdeyeke heyetî heye. Mîna xwepêgirtin û peywendiyên mirovan yên jiyana civakî, ew girêk jî bi hev ve girêdayî ne. Zincîra wan digihe wê nuqteya herî mezin û xwe pê digirin. Naxwe divê mirov wan girêkên jiyanê nexeniqîne. Ku ew girêk bêne hişyarkirin û belavkirin, hingê dibe ku Îslam hişyar bibe û dest bi pêşveçûnê bike.