Armanca wê ew e ku “bendekê bikişîne pêşiya jihedderbasbûna hestên nefsanî, rûh teşwîqî tiştên qedirbiha bike û hestên bala tetmîn bike.” Bi vî rengî ew mirovan sewqî taybetmendiyên çê yên mirovahiyê dike, wan dike mirov. Rewş û armanca heqiyê “îttîfaq” e, ya fezîletê “desthevgirtin” e. Ya destûra alîkariyê jî ew e ku mirov bi hawara hev ve here, alîkariya hev bike. Rewş û armanca dîn jî biratî ye, cezbkirin e. Encama gemkirin û girêdana nefsê, ya serbestberdana rûh û ajotina wî bi aliyê kemalatê ve; bextewariya herdu dinyayan e.

(Sözler: 164-166)

***

   Belê, rewşa rastî ya herdu aliyan mîna ku hatî gotin dewam dike. Lê di hîdayet û jirêketinê de dereceyên mirovan cihê ne. Mertebeyên xefletê jî cihêreng in. Herkes nikare di her mertebeyê de vê rastiyê tam his bike. Lewra xeflet hestan bêpeywir dike. Û di vî zemanî de xefletê ew hest ewqas bêpeywir hiştine ku ehlê şaristaniyê êşa elemeke dijwar jî his nakin. Lê bi zêdebûna hessasiyeta ilmî û bi hişyarkirina mirinê ku herroj sî hezar cenazeyî nîşan dide, ew perdeya wê xefletê êdî diqete, parçe dibe.

   Hezar nifir û xemgînî li wan kesan bin ku bi taxûtên biyaniyan û baweriya xwezaperestan ji rê dikevin. Û li wan kesan bin ku korkorane wan teqlîd dikin û li pey wan diçin!

   Ey ciwanên vî welatî! Ewrûpiyan teqlîd nekin! Piştî vê zilm û neheqiya bêdawî ku Ewrûpa li we kir, bi kîjan aqilî hûn li pey fikrên wan yên batil û sefaheta wan diçin û bi wan bawer dikin! Nexêr, nexêr! Kesên ku bi bêaqilî wan teqlîd dikin, ne ku li pey wan diçin, bêyî ku ferq bikin ew dikevin nav sefa wan. Bi vî rengî hûn xwe û birayên xwe îdam dikin. Bila haya we jê hebe: Heta ku hûn bi vî şiklê neexlaqî li pey wan herin, hûn di doza hemiyetperweriyê de derewan dikin! Lewra ev lipeyçûna we ya bi vî rengî, piçûkkirina milliyeta we û tinazkirina bi milletê we ye!

هَدٰينَا اللهُ وَاِيَّاكُمْ اِلَى الصِّرَاطِ الْمُسْتَقِيمِ

(Lem’alar: 180-181)