Hikmeta vê rastiyê ev e: Li cem me dema ku dizekî destê xwe dirêjî malê yekî kir, bicihanîna heddê şerîetê tê bîra wî. Ew emrê ku ji Erşê Xwedê hatiye, tê bîra wî. Bi hissiyata îmanê û bi guhê dilê xwe vê ayeta ku ji kelamê ezelî tê „îdamkirina destê diz“ dibihîze:

وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُمَا

   Hingê îman û baweriya wî tên heyecanê û ew hissên wî yên bala hişyar dibin. Ew dikeve haletekî rûhî yê wisa ku ruhê wî, ji kûrahiya wijdana wî êrîşek diçe ser wê meyla diziyê. Ew meyla diziyê ku ji nefsê û hewesê tê, tûşî êrîşan dibe û hêdî hêdî vedikişe heta ku bi temamî wenda dibe. Lewra ne wehm û fikir tenê, belkî aqil, dil û wijdan hersê jî bi hev re êrîşî wê meyla diziyê dikin. Bi bîranîna cezayê şerîetê re, dûrxistineke pîroz û qedexekirineke wijdanî jî derdikevin pêşiya wê meylê û wê radiwestînin.

   Belê, ji ber ku îman di dil û mejî de qedexekerekî manewî dihêle, çi dema ku meyla tiştên xirab ji hissên mirovan û nefsa wan derkeve, jê re dibêje „ev qedexe ye“ û wê diavêje.

   Tevgerên Mirovan

   Belê, tevgerên mirovan ji meyla dilê wan û hissê wan çêdibin. Ew meylkirin jî ji bandûra rûh û pêdiviyên wan çêdibe. Îcar heçî rûh e, bi roniya îmanê tevdigere; eger xêr be, dike; eger şer be, xwe jê vedikişîne, ew hissên kor êdî berê wî nadin rêyeke şaş û nikarin wî têk bibin.

   Welhasil: Dema ku hed û ceza bi emrê Xwedê û li gorî edaleta îlahî bêne tetbîqkirin, hingê rûh, aqil, wijdan û hemî hissiyatên însan di bin bandûra wê de dimînin. Ha ji ber vê hikmetê, feydeya cezayekî di pêncî salî de, ji ya wan hebsên we yên herroj pirtir e. Yê we, ew cezayê ku hûn bi navê edaletê didin, tenê bandûrê li wesweseyên we dike, belkî wan tetmîn dike.