Bila şaş neyê fêhmê, Ewrûpa dudu ye:

   Yek jê: Ez ji Ewrûpaya ku feyz ji Îsewîtiya heqîqî û Îslamiyetê standî, ji feydeya jiyana civakî ya mirovahiyê re, ji edalet û heqaniyetê re xizmetê dike û li pey zanistê diçe re tiştekî nabêjim.

   Ez ji Ewrûpaya duduyan re ku bi tarîtiya felsefeya xwezaperestan xirabiyên şaristaniyê weke qencî dibîne û mirovan sewqî sefahet û jirêketinê dike; ji Ewrûpaya duduyan ya xirabûyî re dibêjim.

   Hingê min di wê rêwîtiya rûhî de, ji şexsê manewî yê Ewrûpayê re; ku ne xweşikiyên şaristaniyê û zanistên menfîetdar, lê tiştên beredayî, bi zirar û medeniyeta sefîh di destê xwe de digire re gotibû:

   Bizanibe, ey Ewrûpa! Tu bi destê xwe yê rastê felsefeyeke nexweş û bêdîn digirî, bi destê çepê jî bi şaristaniyeke bi zirar û sefîh digirî û dibêjî: “Bextewariya mirovahiyê bi van herduyan e.” Herdu destên te bişikin! Herdu diyariyên te serê te bixwin!

   Ey rûhê bedbext ku kufrî û nankoriyê belav dike! Mirovekî ku di rûh, wijdan û dilê wî de nexweşiyên dijwar hene û laşê wî di nav êşeke dijwar de ye, ma qet mumkin e ku bi xeml û serweteke zahirî û xapînok bextewar bibe. Ma mirov dikare jê re bibêje ku bextewar e?

   Ma tu nabînî ku mirovek ji ber tiştekî piçûk bêhêvî dibe, ji ber armanceke wehmî hêviya wî namîne û ji ber karekî ne girîng xeyalşikestî dibe? Loma jî xeyalên şîrîn li wî mirovî tehl dibin. Rewşên xweş ezab didinê, dinya lê teng dibe, dibe zîndan.

   Gelo tu kîjan bextewariyê didî mirovekî reben ku ji ber bêyomiya te heta bi kûrahiya dil û rûhê xwe derba jirêketinê xwariye û ji ber wê jî hêviyên wî hemî qut bûne û hemî êş û elemên wî ji wê çêbûne?

   Ma mirov dikare ji mirovekî ku bedena wî di Bihişteke muweqqet û derewîn de ye, lê rûh û qelbê wî ezabê Dojehê dikişînin re bibêje bexterwar e? Ha tu mirovên reben weha dixapînî. Di Bihişteke derewîn de ezabekî Dojehîn bi wan didî kişandin.

   Ey nefsa emmareya mirovan! Li vê mîsalê binêre û bibîne bê ka tu mirovan bi kû ve diajoyî. Mesela, em bibêjin li pêşiya me du rê hene. Em jî di yekê de diçin.