Welhasil: Ji ber ku şaristaniya Rojava ya niha li dînên semawî guhdarî nekiriye, hem mirov feqîr kirine, pêdiviyên wan zêde kirine, bingeha liberxistin û qenaetê hilweşandiye, kurrîtî û timatî, zilm û heramî zêde kirine. Hem jî mirov teşwîqî alavên sefahetê kirine û ew mirovên reben û muhtac xistine nav kasûliyê. Ha ev rewş şewqa kar û xebatê nahêle, mirovan şewqî keyf û sefahetê dike û umrê wan bê feyde derbas dike.

   Hem jî wê şaristaniyê mirovên muhtac û kasûl nexweş kirine. Ji ber xirabbikaranîn û îsrafê, ew şaristanî bûye sebeb ku sed cûre nexweşî di nav xelkê de belav bûne.

   Hem jî bi hersê îhtiyacên zerûrî, meyla sefahetê, nexweşiyên pir ku hertim mirinê tînin bîra mirov û belavbûna bizavên bêdîniyê di nav medeniyetê de, êdî çavê mirovan vebûne, hişyar bûne. Lê dîsa şaristanî mirinê weke îdameke ebedî nîşan dide, hertim mirovan tehdît dike û cûreyekî ezabê Dojehê bi wan dide kişandin.

   Berî niha bi hezar û sêsed salî li hember belaya dijwar ku hatibû serê mirovahiyê çarsed milyon şagirtên Qur’ana Hekîm hişyar bûn.

   Çawa ku ji îşaret û nîşanên Qur’ana Mu’cizu’l-Beyan jî tê fêhmê; çawa ku berî niha bi hezar û sêsed salî, şagirtên Qur’anê bi wê qanûna esasî û semawî ya di nav wan de nîşan dabûn; vî zemanî çarsed milyon şagirtên Qur’ana Hekîm jî yê nîşan bidin. Yê hişyar bibin û li hember vê musîbeta mirovahiyê, bi wê qanûnê, hersê birînên kûr yên mirovahiyê derman bikin. Eger di nêzîk de qiyamet ranebe, yê bikin ku mirov hem bextewariya jiyana dinyayê, hem jî ya axretê bi dest bixin. Yê mirinê ji îdama ebedî derbixin û nîşan bidin ku ew tezkereya çûyina alema nûranî ye. Dîsa yê nîşan bidin ku xweşikiyên şaristaniyê yê bi ser xirabiyên wê bikevin.