Wextekê, zilamek li çoleke ku bedewiyên ereb lê dijîn, dibe mêvanê yekî ehlê heqîqetê. Bala xwe didiyê ku girîngiyê nadin parastina malê xwe. Hetta, xwediyê malê, pereyên xwe li quncikekî danîne, xweya dikin. Mêvan ji xwediyê malê re dibêje:
-Ma hûn natirsin, we weha malê xwe daniye vê quncikê?
Xwediyê malê dibêje:
-Li cem me dizî nabe.
Mêvan dibêje:
-Em pereyên xwe dixin qaseyan û mifte dikin, lê dîsa jî gelek caran dizî çêdibe.
Xwediyê malê dibêje:
-Em li ser navê Xwedê û li gorî edaleta şerîetê destê wî jê dikin.
Mêvan dibêje:
-Naxwe divê pire we destekî wan tunebe.
Xwediyê malê dibêje:
-Temenê min bûye pêncî, lê tenê carekê min dîtiye ku destê yekî hatiye jêkirin.
Mêvan şaş dimîne, dibêje:
-Li welatê me, ji ber ku diziyê dikin, her roj em nêzîkî 50 kesî dikin hebsê. Lê bi qasî ji sedî yekî jî mîna ya we ne bi bandûr e, em netîcê nastînin.
Xwediyê malê dibêje:
-We hikmeteke mezin û rast avêtiye pişt guhê xwe, we ew terk kiriye. Loma jî hûn ji rastiya edaletê bêpar dimînin. Di şûna „mesleheta mirovan“ de kîn û xerez, kesên zalim û terefgir, di bin perdeya edaletê de dikevin nav meselê û tesîra hukmê edaletê betal dikin.
