Min jî got:

   -Seîdê Nû dixwaze ji dinyaya din re bixebite. Ew nikare bi we re bixebite, lê têkilî we jî nabe.

   Belê, ez têkilî wan nebûm. Ez tevî kesên ku têkilî wan bûn jî nebûm, min meyla wan jî nekir û hetta ez xemgîn bûm. Lewra mixabin dehayeke ecêb ya leşkerî dikaribû ji bo orf û adetên millî û Îslamî bête bikaranîn, lê mixabin bû wesîle ku ew dehaya leşkerî hinekî li dijê van orf û adetan hat bikaranîn. Belê, min di serekên Enqerayê de, bi taybetî jî di reîscumhûr de dehayeke mezin û bi rik his kir û got:

   -Ne caiz e ku mirov vê dehayê bixe gumanê û berê wê bide aleyhê orf û adetan. Ji ber vê jî heta ku ji destê min hatiye min xwe ji dinyaya wan vekişandiye, têkilî wan nebûme. Ev sêzdeh sal in ku min xwe ji siyasetê dûr kiriye. Hetta ji bo ku guman nekin ku ez têkilî siyasetê dibim, ev bîst îd in -yek-dudo ne tê de- ez li vê xerîbiyê, di odeya xwe de weke mehbûsekî dijîm.

(Müdafaalar: 47-48)

***

   Di îddîanameyê de hissek hatiye çêkirin ku ji ber beşdarbûna min ya Bûyera Rojhilat ez hatime nefîkirin.

   Ez jî bersiv didim: Di dosyayên hukûmetê de, di bin navê min de tu qeyd û şîrove nîn in. Ji hêla hukûmetê ve jî sabit e ku ez tenê wek tedbîr hatime koçberkirin. Wê demê jî ez mîna niha bi tenê dijiyam. Ez tevî xizmetkarekî xwe li serê çiyayekî, di şikeftekê de rûdiniştim. Hatin ez girtim, deh salan bîlasebeb ji ber ku min muracaat nekiribû; neh salan ez li gundekî, salekê jî li Ispartayê ez mehkûmî rûniştinê kirim û di dawiyê de jî ev bela anîn serê min.

(Tarihçe-i Hayat: 242)

***