Eynî wisa, eger mirov qusûrên girîng ku li meydanê ne, nede xwediyê wan, lê bike stûyê artêşeke ku ev hezar sal in xazîtî û heqperestiya xwe nîşanî dinyayê dide, fermana şerefa xwe û beyreqdariya Qur’anê bi xwîna xwe û bi şûrê xwe îmze kirine; hingê ew qusûr bi qasî endamên wê artêşê, ango bi hezaran zêde dibin û ew cînayet maziyê/pêşeroja wê artêşê pir tarî dikin. Ew cînayet wê artêşê li hember artêşên qernên buhurî -ku eynî artêş e- mehcûb û mesûl dike. Eger mirov şeref û serkeftinên heyî bike malê yek mirovê tenê, hingê ew bi hezar qetî piçûk dibin. Ew xêr û xazîtiya ku bi qasî bingeh û endamên wê artêşê pir in, bi hezar dereceyî piçûk dibin, dibin mîna yeke tenê, vedimirin û êdî ji qusûran re jî nabin kefaretê gunehan.
Ha ji ber van sebeban min dev ji dostaniya wî berda. Di şûna wê de, min dostaniya artêşa ku zemanekî girîng di nav de bûm û min xizmeteke bi bandûr di nav de kir, tercîh kir: Ez xebitîm ku şerefa artêşê -ku girîngtir bû- bi Rîsaleyên Nûr biparêzim.
Di van bîst salan de zabiteyên gelek bajaran têkilî qiyafetê min nebûn. Tenê berî niha bi bîst û pênc salan waliyê Enqerayê Nevzat Beg xwest ku bi zorê têkilî qiyafetê min bibe. Hem bi ser neket hem jî bi xwekuştinê şeqama xwe xwar.
Hem jî demekê memûrekî mezin yê waliyê Afyonê emir da ku bi zorê mudaxeleyî qiyafetê min bikin. Li Emirdaxê memûrekî piçûk yê mehkemeyê li hember wî derket û got, “Em nikarin tu tiştê ji derveyî qanûnê bikin” û qanûnperestiya xwe nîşan da.
Hem jî ji ber ku qaymeqamê vir şik û guman ji min nedikirin û zilm li min nedikir, dixebitîn ku wî zatê bi wijdan ji vir rabikin.
Ji xeynî van jî, ji ber nexweşîna ku ez ji mirovan dûr dikirim û ji çûna mizgevtê û nimêja înê re jî dibû asteng û ji ber çend nexweşiyên din yên maddî jî, min ji doktorekî hefteyekê rapor standibû da ku min sewqî îfadedayinê nekin. Min li gorî qanûna doktoriyê hereket kiribû, lê digel vê jî wan ji Afyonê du doktorên din şandin da ku rapora wî îbtal bikin û dozê lê vebikin. Ha bi vê dereceyê em tûşî qanûnên keyfî hatine.
(Emirdağ Lahikası: 261-262)
***
