Belê, min bi gelek nîşanan zanî, tişta ku kesên hucûmî min dikin dehrîk dike, îtiraza min ya li Mustefa Kemal û nedostbûyina min bi wî re ye. Sebebên din hêncet in. Loma jî mecbûr dimînim ku ji dijberên xwe re bibêjim: Ji bo ku min xelat bike û min bike waizê giştî yê temamê Bajarên Rojhilat wî ez vexwendim Enqerayê. Ez çûme wir. Van hersê xalên li jêr kirin ku min dev ji dostaniya wî berda. Min bîst salan di înzîwayê de ezab kişand, lê têkilî dinyaya wan nebûm. Hersê xal:

   Xala Pêşîn: Hedîseke şerîf xeber daye ku di axirzeman de yê mirovek li dijî orf û adetên Îslamê bixebite. Wî jî bi tevgerên xwe nîşan daye ku ew ew mirov e. Min berî niha bi sî û şeş salan ew hedîs tefsîr kiribû. Maneya wê bi temamî di vî mirovî de derketiye. Di bingeha sisêyan ya parastina min ya di mehkemê de şîrovekirina wê heye.

   Xala Duduyan: Hebûn, tamîr û jiyana tiştekî bi temamê bingeh û şertên wê çêdibe. Tunebûn, xirabbûn û mirina wî tiştî jî bi kêmbûna şertekî ji şertên wê ye. Ev qaîdeyekî heqîqetê ye. Di nav xelkê de “Xirabkirin ji tamîrkirinê pir hêsantir e” bûye derbûmesel. Îcar li gorî vê qaîdeya bêguman; kêmasî û xirabiyên girîng ji şaşiyên wî qumandarî; şeref û serkeftinên girîng jî ji qehremaniya artêşê çêbûne. Loma jî divê mirov wan xirabiyan bide wî mirovî û çêyiyan jî bide artêşê. Eger mirov bi temamî berevajiyê vê bike; ango xêra cemaetê bide ferdekî li pêş û xirabiyên wî ferdî jî bide cemaetê, ev dibe neheqiyeke pir dijwar.

   Xala Sisêyan: Ku mirov xêra cemaetê û serkeftina artêşê bide yekî li pêş û qusûrên wî kesî jî bike malê cemaetê; hingê mirov hezar xêran dike yek û qusûrekê jî dike hezar qusûr. Lewra eger tabûrek dijminekî dijwar bikuje, her nefer rutbeya xazîtiyê distîne. Lê eger tenê ji qumandarekî re bête dayin, ew rutbe ji hezarî dadikeve yekê; xaziyekî tenê çêdibe. Eger bi şaşiya wî qumandarî kuştineke zalimane çêbibe û mirov wî sûcî neke stûyê wî, lê bike stûyî tabûrê; hingê ew kuştina ku yeke tenê ye dikeve hukmê hezar cînayetê û hezar neferî pê berpirsyar dike, wan ceza dike.