kesên ne dîndar çêdibin] heye, li mahiyeta wî ya dijwar û veşartî nanêrin, bi demara qehremaniyê jê re li çepikan dixin, wî datînin ser serê xwe û kêmasiyên wî vedişêrin. Lê ji rîwayetan tê fêhmê ku milletê dîndar tevî leşkerên mucahid û qehreman bi wê nûra Îman û Qur’anê ku di rûhê wan de ye, rastiyê eşkere dibînin û wan xirabiyên pir dijwar yên wî qumandarî tamîr dikin.

(Şualar: 593-595)

***

   Parçeyeke mehrem ya Rîsaleyên Nûr, di şîrovekirina hedîseke ku bi temamî qala vî zemanî dike de gotiye ku serekê şefan di Peymana Lozanê de bi serekê hahaman yê malûm re îttîfaq kiriye û xwestiye ku qehremanên Îslamê Tirkên heqîqî û misliman -ku ne ketina Filehiyê, ne ya Cihûtiyê û ne jî ya dînekî din qebûl dikin- bike protestan. Digel ku temamê alimên Îslamê bi îttîfaq hukim dabûn ku fetwaya wê tune jî, bi qanûna [şewqê] ku ji deh hêlan ve jî zilm bû, li mislimanên masûm yên vî welatî kirin. Wî şefî di dîroka mirovahiyê de zordariyeke ecêb, giştî û bêname kir ku ne li gorî tu qanûnan e, keyfî ye. Bi darê zorê dixwaze wî kirasî li ehlê Îslamê bike. Ew fikrê dijwar yê wî mirovê ku di Peymana Lozanê de diyar kiribû, îsbat dike ku ew mirovê vî zemanî ku hedîs qala wî dike û ji dînê Îslamê re pir bi zirar e, ew şef bi xwe ye.

   Îcar digel ku rastî ev e, Mahkemeya Afyonê ne li ser navê edaletê, belkî ji bo teessub û hezkirina wî mirovê mirî û bi xerezkariya dozger, ji bo ku me mehkûm bike, di dawiya qerarnameya ku bi herfên erebî jî çap bûye de, ji heyeta dozgehê re gotiye: “Seîd û hevalên wî ji Mustefa Kemal re gotine dijminê dîn e, sufyan e. Wan xwestine hezkirina wî ya di dilan de xirab bikin, loma em wî mehkûm dikin.” Eger hezar carî jî îtirazeke weha li mirovekî ku miriye û çûye bête kirin, ev dozeke şexsî ye. Digel vê jî ku mehkema edaletê biryareke weha daye, helbet di vî karî de tiştekî ecêb û maneyeke xerîb heye.

(Emirdağ Lahikası: 323-324)

***