Şagirtê heqîqî, rast û durust yê Rîsaleyên Nûr û katibê Qur’ana Mu‘cîzu’l-Beyan di nameya ku vê carê nivîsî de, bi wê husn-u zena xwe heqîqeteke bi hezar dereceyî ji heddê min zêde pirs dike: Ji ber ku seydayê wî me, ew du peywiran; peywira girîng û pîroz ya şexsê manewî yê Rîsaleyên Nûr, û peywirekê jî ji peywirên bala yên xelîfetiya pêxemberiyê di şexsê min de dibîne û dixwaze bi çavê mezherekî xîlafeta manewî li min mêze bike.

   Ya Pêşîn: Heqîqeteke baqî li ser şexsên fanî nayê avakirin. Eger bête avakirin zulm li heqîqetê dibe. Ji her aliyî ve peywireke daîmî û mukemmel bi mirovên ku dimirin, dirizin û diçin ve nayê girêdan. Eger bête girêdan, zirareke mezin digihe wê peywirê.

   Ya Duduyan: Rîsaleyên Nûr ne bi saya fikrên berdevkê wê û ne jî bi zimanê pêdiviya wî ya manewî ji Qur’anê çêbûye. Feyz û bereketa wê jî ne ji qabiliyetên berdevkê wê ne. Xwestina rûhî, qebûlkirin û tetbîqkirina feyz û bereketa Rîsaleyên Nûr ji hêla wan zatên mubarek, xalis û sadiq ve ku muxatebên wî berdevkî û hevalên wî yên dersa Qur’anê ne, bûye sebebê derketina Rîsaleyên Nûr.  Ew zat ji gelek hêlan ve ne ku ji berdevkê wê re bûne alîkar, ew bi xwe bûne sebeb ku Rîsaleyên Nûr derketiye holê. Loma jî kakila şexsê manewî yê şagirtan û yê Rîsaleyên Nûr ew in. Pareke berdevkê wê jî tê de heye. Eger bi bêîxlasiyê xirab neke, şerefa pêşikiyê belkî hebe.

   Ya Sisêyan: Ev dem dema cemaetbûnê ye. Jêhatîbûna şexsan çiqas zêde be jî, li hember hêza şexsê manewî yê cemaetê têk diçe. Loma çawa ku wî birayê min yê hêja jî nivîsiye; nûra dehaya pîroz ku alema Îslamê ronî dike wezîfeyeke îmanî ye û mirov wê wezîfeyê nade ser milê mirovekî bêçare, zeîf, têkçûyî ku hevrik û dijminên wî dixwazin bi xayintî û heqaretê wî têk bibin. Eger mirov barekî wisa deyne ser milê mirovekî weha, dema ew mirov bi derbên îxanetê biheje, yê ew bar jî bikeve û ji hev belav bibe.