Ya Pêşîn: Herdu peywirên dawî ji hêla heqîqetê ve, ne di dereceya peywira pêşîn de ne. Lê mixabin domkirina serweriya Îslamê li ser rûyê erdê -ku ji xîlafeta Muhemmedî (e.s.w.) û artêşên yekîtiya Îslamê pêk tê- di nav kesên ewam de, xusûsen di nav ehlê siyasetê de û bi taybetî jî di ramanên vî zemanî de, bi hezar dereceyî ji peywira pêşîn girîngtir û berfirehtir tê dîtin. Îcar dema ku navê Mehdî li mirovekî be, ev herdu peywir têne bîra xelkê; êdî maneya siyasî tête hiskirin, xwe‘ecibandin tê bîra wan, û daxwazên şan û şerefê, navdarî û meqamperestiyê xwe nîşan didin. Ji xwe ji berê de û niha jî gelek kesên safdil û meqamperest doza Mehdîtiyê dikin. Erê di her sedsalê de hîdayetkerek yanî celebekî weke Mehdî û nûkerê dîn tê û hatiye jî, lê ji ber ku her yekî ji wan bi şiklekî peywirek ji wan hersê peyirên jor kirine, navê Mehdiyê mezin ku yê di axirzeman de bê, nesitandine.

   Li mehkemê ehlê wuqûfê yên Denizliyê, ji bo vê baweriya hinek şagirtan, derbarê min de weha gotine: “Eger doza Mehdîtiyê bike, temamê şagirtên wî yê qebûl bikin.” Min jî ji wan re gotibû: “Ez nikarim xwe wek seyyid bibînim. Vî zemanî kes nijadan nizane. Jixwe ew şexsê ku yê di axirzeman de were, yê ji Alê Beytê be. Gerçî weke lawekî manewî yê Hz. Elî (r.e.), min manen jê dersa rastiyê standiye û ji ber ku şagirtên Rîsaleyên Nûr jî manen dikevin nav Alê Muhemmed (e.s.w.) de ez jî ji Alê Beytê tême hesabê; lê ev zeman zemanê şexsê manewî ye û di pîşeyê Rîsaleyên Nûr de jî bi tu awayî ezîtî, fors û xwestina meqamên şexsî, şan û şerefê tune. Ji ber ku li dijî îxlasê ye, hezar carî şukir ji Xwedê re ku xwe‘ecibandin nedaye min û ez çavê xwe jî bernadim wan meqamên şexsî ku ji heddê min zêde ne. Eger meqamên uxrewî jî bidin min, ji bo ku îxlasa di Rîsaleyên Nûr de xirab nebe ez xwe mecbûr dibînim ku terk bikim.” Piştî ku min ev got, êdî ehlê wuqûfê jî sekinîn.

(Emirdağ Lahikası: 219-221)

***