Derbarê Fitneya Axirzeman de

   Taybetmendiyeke vî qernî ew e ku bi hemd jiyana dinyayê li ser ya axretê dide tercîhkirin. Yanî êdî bûye weke destûrekê ku qetek cama ku dişike, bi zanîn tercîhî elmasên baqî dibe.

   Ez berê pir şaş dimam, lê van rojan hate hişyarkirin, çawa ku endamekî laşê însan nexweş bikeve yan jî birîndar bibe, endamên din jî qismen dev ji peywira xwe berdidin û diçin hawara wî; eynî wisa jî endamekî fitreta însan ku jiyanê dihebîne, wê diparêze û şewq û zewqa jiyanê xwedî dike û ji ber gelek sebeban birîndar bûye, ew hissên din jî bi xwe ve mijûl kirine, bêpeywir hiştine û dike ku peywira wan ya bingehîn bi wan bide jibîrkirin.

   Hem jî mesela eger şahiyeke sefîhane, cazîbedar û bi şaşaa hebe, xwediyê meqamên mezin û jinên bi tesettur jî weke zarok û serseriyan dikevin bin bandûra wê cazîbeyê, dev ji peywira xwe ya heqîqî berdidin û beşdarî şahiyê dibin. Eynî bi wî şiklî vî zemanî jiyana însan bi taybetî jî ya civakî ketiye rewşeke wisa cazîbedar, wisa elîm û dijwar ku dil û aqilê mirovan û hissên wan yên bala, dide pey nefsa emmare û weke perperokan wan diavêje agirê fitnê.

   Belê, bi şertê ku zerûrî be, muweqqeten ruxseta şerîetê heye ku mirov parastina jiyana dinyayê bixe pêşiya hinek tiştên axretî. Lê tenê ji bo pêdiviyeke dinyayî ku ne sebebê mirinê ye, mirov nikare terka tiştekî axretî bike, destûra vê tune. Lêbelê vî qernî ev aliyê însan ewqas jehr kiriye ku êdî ji bo îhtiyaceke piçûk yan jî ji bo astengkirina zirareke dinyayî ya piçûk jî, tiştên dînî yên mîna elmasan terk dike.

   Di vê sedsalê de ji ber îsraf, libernexistin, bêqenaetî û kurrîtiyê êdî bereket nemaye, feqîrî zêde bûye û derdê debara dinyayê giran bûye. Loma jî rehê jiyana mirovahiyê û amûrê ku wê diparêze bi derbeke giran birîndar bûye. Ji giranbûna şertên jiyanê ewqas zor li mirov hatiye û însan ewqas ketiye bin bandûra ehlê jirêketinê ku êdî pêdiviyeke dinyayê ya bêqîmet jî bi rihetî tercîhî karekî axretî dike.