Birayên ezîz û rast,

   Ji ber ku ecel ne diyar e û nexweşiya min ya dijwar dikare her demê were, hem jî ji ber dijwariya nexweşiya hundurîn, min wesiyetên xwe kiribûn. Ev wesiyetname jî ji ber eynî sebeban weke hişyarkirinekê hatiye nivîsîn. Îcar ez diyar dikim: Piştî wefata min, sermayeya li Eskîşehirê ji bo çapa fotografî ya Qur’ana bi tewaufuq e. ^(Haşiye)  Lê heçî sermayeya din ya Rîsaleyên Nûr e -ku niha weke emanet di destê min de ye- ew ya xebatkarên Nûrê ye.

   Berî niha bi heftê û çend salan, digel feqîriya xwe jî, li dijî adetê wî zemanî min tayina feqiyên xwe dida. Hezar carî şukir ji Xwedayê Erhemurrahimîn re ku li hember wî qaîdeyê min piştî şêst-heftê salî qencî û kerama xwe bi min re kir, ev îmkan û bereketa han da. Ev sermayeya Rîsaleyên Nûr ji şagirtên xalis yên Medresetu’z-Zehraya mezin re ye. Ewên ku nikarin nefeqeya xwe bi dest bixin û zemanê xwe ji bo Rîsaleyên Nûr xerc dikin. Ev sermaye nefeqeya wan e, divê li wan bête serfkirin. Ez li ewladên xwe yên manewî û warisên xwe wesiyet dikim; ev çend sal bûn, min çawa dikir, hûn jî wisa bikin.

   Bi izna Xwedê eger Rîsaleyên Nûr tam dest bi belavkirinê bike, ew sermaye yê zêde bibe û têra hê pirtir şagirtên fedakar ku jiyana xwe ji Rîsaleyên Nûr re kirine weqf bike. Yê Medresetu’z-Zehraya manewî û medreseya Nûriye li gelek cihan bête vekirin. Ez ji ewladên xwe yên manewî, ji xizmetkarên xwe yên fedakar û sadiq, ji qehremanên ku jiyana xwe ji xizmeta Nûriye re kirine weqf û ji birayên xwe -ku herkes wan dizane- rica dikim û alîkariya wan dixwazim ku vê wesiyeta min bînin cih. Ji ber ku êdî îhtiyaciya Rîsaleyên Nûr bi min nemaye, ezê keyfxweş bibim ku biçim alema berzexê. Hûn jî xemgîr nebin, min tebrîk bikin, lewra ez ji zehmetê diçim rehmetê.

Seîd Nûrsiyê pir nexweş

(Emirdağ Lahikası: 456-457)

***