Ew jî ev e: Ewqas doz hatine vekirin, qedexe çêbûne, Rîsaleyên Nûr hatine berhevkirin û destûr derneketiye ku bi herfên erebî çap bibin. Lê digel van hemiyan jî ev çend sal in Rîsaleyên Nûr meaşê şagirtên fedakar yên Medresetu’z-Zehraya manewî ku bi qasî çar-pênc bajaran mezin e dide.

   Digel ku wî qismekî girîng ji wan Rîsaleyên Nûr weke diyarî li derdora xwe belav kirin, şiyandin alema Îsamê û Ewrûpayê û bi ser de jî nefeqeya ku di destê wî de heyî jî li çapkirina Rîsaleyên Nûr serf dikir; dîsa hejmara Rîsaleyên Nûr bi şiklekî ecêb têra wî û wan fedakarên xalis yên Rîsaleyên Nûr dikir. Êdî bi şiklekî vebirî qenaeta min çêbû ku ev fêkiyekî xweş yê îşareta xeybî ya zemanê berê ye. Loma jî ez di dawiya wesiyetnameya xwe de dinivîsim:

   Ev wesiyetname bila bikeve nav pereyên ku piştî min dimînin, da ku hinek bêînsaf nebêjin: “Ev Seîd rojê bi neh-deh qurûşan dijî û ji tu kesî jî pere nedistandin. Lê niha mîrasa wî bi sed banqenotan xweya dike. Ma ev ji kû anîn?” Ji ber vê yekê jî tiştekî maqûl e ku ez vê rastiyê îzah bikim.

   Ez niha wesiyet dikim ku ev destûra min li ber destê ewladên min yên manewî û xizmetkarên min yên fedakar yên mîna Zubeyr, Ceylan, Sungur, Bayram, Husnu, Abdullah, Mustefa û qehremanên xalis yên Rîsaleyên Nûr Xusrew, Nazif, Tahirî û Mustefa Gul bête parastin.

Said Nûrsî

(Emirdağ Lahikası: 445-446)

***

   Ez vê wesiyeta xwe ji temamê dostên xwe û birayên xwe yên Rîsaleyên Nûr re îlan dikim:

   Taqeta min nemaye ku ez bi şexsê xwe wezîfeya Nûriye bikim. Jixwe belkî îhtiyac jî nemaye. Hem ji ber ku bi caran hatime jehrdayin û hem jî ji ber ku pir extiyar bûme û nexweş im, wisa xweya dike ku tehemmula min nemaye êdî li vê jiyanê bimînim. Eger mirina ku ez dilxwazê wê me bi dest min nekeve jî, mîna ku di jiyana zahirî de miribim, ez vê wesiyetê dinivîsim: