Pêvekeke Wesiyetnameyê

   Di Tarihçe-i Hayat ya ku Eşref Edîb weşandî de, di rûpela sihî de, numûneya heftan qala vê dike: Seîd di umrê xwe de qet diyarî qebûl nekirine û bi rêya qenaet û liberxistinê girtiye. Digel feqîriyeke pir jî, meaşê şagirtên xwe yên berî şêst-heftê salî daye. Hikmeta vê sirra ecêb û mînakeke wê ev çend sal in ku hatine fêhmkirin. Loma jî wexta wê hat ku di dawiya wesiyetnameyê de bête nivîsîn:

   Digel feqîriya dijwar, nexwestinê û qebûlnekirina diyariyan jî, hezar carî şukir ji Xwedê re ku sermayeya Rîsaleyên Nûr bi bereketeke ecêb têra meaşê şagirtên li sê-çar bajarên Medresetu’z-Zehraya manewî kir. Wan şagirtan jiyana xwe ji Rîsaleyên Nûr re kiribûn weqf û wexta wan tunebû ku ji bo debara xwe bixebitin. Ew sermayeya mubarek ku bihayê taximên Rîsaleyên Nûr e, ez ji wan birayên xwe re wesiyet dikim, piştî ku ez mirim jî wê presîba min ya berî şêst-heftê salî bila li destûrên min yên niha aynen tetbîq bikin. Bi izna Xwedê ku serbestiya çapkirina Rîsaleyên Nûr çêbibe, ew destûr yê hê pirtir belav bibe.

   Tiştekî pir balkêş e: Seîdê Berê li Wanê demekê ji saziya Ewqafê tayina pênc feqiyan qebûl kiribû û bi wî pereyê hindik feqiyên wî digihatin bîstan û sihî. Carna jimara feqiyan digihat şêstî jî, dîsa tayina wan wî bi xwe dida, ji kesî nedixwest. Bi bereketa qenaet û liberxistinê pênc-şeş heb tivingên xwe yên mavzer jî firotin, lê ew prensîba xwe xirab nekir, xwe muhtacî kesî nekir.

   Wê demê alîgirên mîna Tahir Paşayê meşhûr jî hebûn, lê dîsa wî ev prensîba xwe neguherand. Piştî ku şêst-heftê sal di ser wê prensîba jiyana wî ya şêst-heftê salî re derbas bûn, bi îşareta xeybî careke din fêkiyê wê qenaet û xwemuhtacnekirinê, weke qencî û nîmeteke Xwedê hate bexşandin.