Lê ew mirovê berê ku ji xefletê xilas bûbû, li hember wê êşa dijwar ya şefqetê dermanekî bala dibîne. Di mirina hemî jîndaran de dibîne ku neynika rûhê wan baqî ye. Ew neynik cîlweyên daîmî yên wan navên din yên Zatê Baqî temsîl dike. Bi vî rengî şefqeta wî dibe kêfxweşî. Ew li pey mirina hemî tiştên xweşik; neqş û xemlên bedewiyeke bêqusûr, spehîtiyeke pak û pîroz, qencî û ronahiyeke daîmî dibîne. Ew wê zewal û fenayê weke nûkirinekê dibîne ku di encama wê de xweşikî pê zêde dibe, lezzet teze dibe û huner jî belav dibe. Ev jî wî di heyretê de dihêle, şewq û lezzeta wî zêdetir dike.
(Mektubat: 19-21)
***
Kesên ku Jiyana Xwe ji bo Rîsaleyên Nûr
Kirine Weqf; Debara Wan û Wesiyetnameyên Seyda
Berî niha bi çil salî Seîdê Berê, di nivîsên xwe yên çapkirî de, di pêşgotina Îşaratu’l-Αcazê û berhemên din de bi israr û tekrar ji şagirtên xwe re weha digot: Hem ji hêla maddî ve hem jî ji hêla manewî ve yê erdhejeke mezin di jiyana civakî û ya mirovahiyê de çêbibe. Hingê yê xelkê bihesidin terka min ya dinyayê, tenêmayin û înzîwaya min.
(Emirdağ Lahikası: 390)
***
Hem madem pirê şagirtên Rîsaleyên Nûr malê xwe, rihetiya xwe, zewqa dinyayê, hetta ku lazim be jiyana xwe jî di xizmeta Nûrê de feda dikin; ey nefsa min, çima tu dixwazî di fedakariyê de ya herî li paş bî?
Hem jî vê baş bizanibe: Eger mirov di xizmetekê de be ku jiyana baqî ya gelek bêçareyan bi Nûrê xilas dike û dema pêdivî pê çêbû mirov bi memnûnî dev ji jiyana fanî û zehmet ya extiyariyê berde, yan jî dema devjêberdanê bi xwe were; hingê pêqayilbûn û qebûlkirina tiştekî weha şerefeke pir bi lezzet e.
(Emirdağ Lahikası: 148-149)
***
