Em dikarin wê bikin gelek şiklan. Lê em nikarin odeya derve û giştî bi hêsanî bikar bînin û biguherînin. Digel ku odeya xusûsî û ya giştî di rastiyê de yek in jî hukmê wan cihê ye. Tu dikarî bi tiliyekê odeya xwe xirab bikî, lê mesela tu nikarî li odeya eslî kevirekî jî ji cihê wî bilebitînî.

Ha êdî dinya warekî bi xeml e. Jiyana her yekî ji me mîna neynikeke endamndirêj e. Her yek ji me xwediyê dinyayeke ji vê dinyayê ye. Lê sitûna wê û deriyê sereke jiyana me ne. Belkî jî ew dinyaya me ya taybetî rûpelek e, jiyana me jî qelemek e. Bi wê qelemê gelek tiştên ku bikevin deftera amelê me têne nivîsîn.

Dema ku me ji dinyaya xwe hez kir, emê bibînin ku dinyaya me li ser jiyana me hatiye avakirin, loma jî mîna jiyana me têkçûyî ye, fanî û bêqerar e. Ev hezkirina me, yê berê xwe bide neqşên bedew yên navên Xwedê ku ew dinyaya me ya xusûsî ji wan re bûye neynik û wan temsîl dike. Ji wir jî diçe cilweya esmayan.

Hem jî dema em tê gihiştin ku ew dinyaya me ya taybetî muweqqet e, meştela axret û Bihiştê ye û li ser vê me berê wê hezkirin, xwestin û hirsa xwe ya mezin da feydeyên axretî ku encam, sunbul û fêkiyên wê meştelê ne, hingê evîna mecazî dibe evîna heqîqî. Yan na, yê bibe muxatebê vê ayeta pîroz:

àÛ_Ùè¿ ¿$Û vÛÎAÛà˜_’ÎñÎåÙᘠ¿Ûà˜wÙ_ÛÎåÙᘠ¿Ù‡Ç’ßöıÅÛ ãÙáÙ ¿Ç˜wÛÎA^ı}ÙèıÛ 1 

Eger însan nefsa xwe ji bîr bike, nefikire ku dawiya jiyana wî heye, wê dinyaya xwe ya xusûsî û bêqerar mîna wê dinyaya giştî sabit bizanibe, xwe nemir hesab bike û bikeve nav karên dinyayê, bi arzûyeke mezin pê bigire, yê tê de bixeniqe. Ew hezkirin jê re ezab û belayên bêdawî ne. Lewra ji wê hezkirinê şefqeteke sêwî û diltenikiyeke bêhêvî çêdibin. Li ber her jîndarî dikeve, dilê wî li ser her xweşikiya ku tûşî zewalê tê dişewite, gunehê wî bi her cudabûnê tê, lê tiştek ji destê wî nayê û di nav bêhêviyeke mutleq de êş û elemê dibîne.