Nuqteya Pêşîn: Min berê xwe dabû nefsa xwe û jê re weha gotibû: Ey Seîdê xafil! Bizanibe ku ne layiqê te ye tu dil bidî tiştên ku piştî vê dinyaya fanî hevaltiyê bi te re nakin û yên ku bi xirabûna dinyayê dev ji te berdidin. Bi taybetî jî qet ne karê aqilan e tu dil bidî tiştên fanî ku bi xilasbûna sedsala te, dev ji te berdidin, pişta xwe didin te. Ewên ku di sefera te ya alema berzexê de hevaltiyê bi te re nakin û bi taybetî jî heta bi ber deriyê qebrê te bi rê nakin. Nemaze yên ku di nava salekê-dudyan de bi fîraqeke ebedî ji te vediqetin û gunehên xwe diavêjin stûyê te, nexasim yên ku digel ku tu wan dixwazî jî, ew dibin tune û dev ji te berdidin... Eger aqilê te hebe, dev ji karên ku di cenga înqilabên axretî û bizavên alema qebrê û înqilabên dinyayî de dipelçiqin, xirab dibin û di rêwîtiya ebedî de nikarin bi te re rêwîtiyê bikin, berde. Qîmetê nede wan û bi tunebûna wan xemgîn nebe. Tu li mahiyeta xwe binêre ku di hissiyatên te de hissiyateke wisa heye ku ji ebedê/bêdawîbûnê û ji Zatê ebedî pê ve bi tu tiştî razî nabe. Berê xwe nade tu tiştê din, ji Wî pê ve tenezzulî tiştekî nake. Tu dinyayê tevî jî bidiyê pêdiviya wî ya fitrî bi cih naîne. Ew tişt sultanê hissiyatên te ye. Tu jî bide pey sultanê xwe yê ku fermanberê Çêkerê Hekîm e û xilas bibe!

   Nuqteya Duduyan: Min di xewneke rast de dît ku min ji mirovan re digot:

   “Ey însan! Ji destûra Qur’anê ye, divê tu ji xeynî Xwedê tu tiştî bi dereceya ku tu jê re îbadet bikî, ji xwe mezintir nebînî. Divê tu jî bi dereceya ku pozbilindiyê bikî xwe ji tu tiştî mezintir nebînî! Lewra çawa ku aferîde di dûrbûna ji mabûdiyetê de mîna hev in, eynî wisa di hêla mexlûqbûnê de jî yek in!”

(Lem’alar: 171)

***