“Dinya kîtabeke semedanî ye, ango ya Xwedayî ye ku pêdiviya wî bi tu tiştî tune. Ji ber vê jî herf û peyvên wê ne delaletî zat, sifet û navên wê, lê delaletî yên zatekî din dikin, îşaretî bi bal wî ve dikin. Naxwe maneya wê; hîn bibe û ji xwe re bibe, dev ji neqşên wê berde!

   Hem jî dinya zeviyek e, dexlê wê ji xwe re bibe, biparêze; dev ji qerselê berde, girîngiyê nediyê! Ew neynikên ku li pey hev tên û diçin tevayiya wê ne. Naxwe yê ku di wan de xweya dike bizanibe! Nûra wan bibîne, tecelliya wan navên ku di wan de xweya dikin fêhm bike û ji xwediyê wan navan hez bike. Têkiliya xwe ji wan parçeyên camê ku tûşî têkçûnê dibin û dişikin bibire.

   Hem jî dinya ticaretxaneyeke muweqqet e. Tişta ji te re lazim bikire û were, li pey wê qefla ku qet li te venagere û ji te direve neçe, li boşê xwe newestîne!

   Û hem dinya seyrangeheke muweqqet e, bi çavê ibretê lê binêre! Li rûyê diharî yê nerind ne, lê li rûyê bedew yê veşartî ku li Cemîlê Baqî, dinêre, mêze bike, bala xwe bidiyê! Geşteke xweş û bi sûd bike, bizivire. Ji ber daketina perdeya ku berê wan dîmenên delal û wan xweşikiyên spehî digire, mîna zarokekî bêaqil negirî û meraq neke!

   Û hem jî ev dinya mêvanxane ye. Naxwe di çarçeveya îzna wî Mazûvanê Comerd, yê ku ew dinya afirandiye de bixwe, vexwe û şukir bike. Di çarçeveya qanûna wî de tevbigere û wisa bixebite. Paşî jî li paş xwe mêze neke, derkeve here! Têkilî tiştên kelevajî nebe! Bi wan tiştan re nelebike ku ji te cihê bûne û ne yê te ne. Xwe bi tiştên muweqqet ve girênede û di nav wan de nefetise!”

   Bi vî şiklî Qur’an heqîqetên eşkere, razên rûyê hundirîn yê dinyayê nîşan dide û veqetandina ji dinyayê pir sivik dike. Hetta, veqetandinê bi kesên hişyar dide hezkirin û nîşan dide ku di her tiştî û di her rewşê de şûna rehmet û dilovaniyê heye.

   Îcar çawa ku Qur’an îşaretî bi bal van her pênc hêlan ve dike, ayetên wê jî îşaretî bi bal hêlên din yên taybetî ve dikin.

(Sözler: 251-252)

***