Fêkiyê Pêşîn: Ey nefsê! Çawa ku em bi tekrar dibêjin, însan berê dara afirandinê ye. Loma jî mîna fêkiyê darekê li cihê herî bilind e û tişta herî berfireh e, berê wê li temamê xelkê ye. Ew aferîde xwediyê sîsikeke mîna dil e; li pêşiya wê pirbûn, fenabûn û dinya hene, berê wê li wan e. Evdîtiya Xwedê jî bendekî wisa ye ku berê wî fêkiyî ji fenayê ber bi beqayê ve, ji xelkê ber bi Heq ve, ji pirbûnê ber bi yekiyê ve dizivirîne, wê ji dawiyê ber bi destpêkê ve diajo. Ew bendeke ku wî bi wan ve girêdide, yan jî  navendek e ku di nîvê destpêk û dawiyê de ye û wan bi hev ve girêdide.

   Mesela, eger meyweyeke xwedîşuûr ku dikare bibe tovekî hêja, li jîndarên li binê darê binêre, bi xweşikiya xwe bawer be û xwe bavêje nav destê wan, yan jî bi xafiltî bikeve erdê û bikeve destê wan; hingê yê bipelçiqe û weke fêkiyekî normal yê zayî bibe, xilas bibe.

   Lê eger ew fêkî cihekî ku xwe bispêriyê ji xwe re bibîne, sîsika wî jî hemî taybetmendiyên wê darê bi xwe re hilgire û bifikire ku dikare bibe wesîleya dewama darê û heqîqetên wê; hingê ew sîsika tenê ya wî fêkiyê tenê, dibe xwediyê umrekî bêdawîn û digihe heqîqeta giştî û gelemperî.

   Eynî bi wî şiklî eger însan jî bikeve nav pirbûnê, di kaînatê de bifetise, bi hezkirina dinyayê sersem bibe, bi bişirînên fanî bête xapandin û xwe bavêje hembêza wan, bêguman hignê yê bikeve zirareke bêdawî. Hingê ew dikeve nav xilasbûn û tunebûnê; ji hêla manewî ve xwe dikuje. Eger bi guhê dilê xwe dersên îmanî yên zimanê Qur’anê bibihîze, serê xwe bilind bike û berê wî bikeve yekîtiya Xwedê; hingê dikare bi mîraca evdîtiyê hilkişe erşê kemalatê û bibe mirovekî baqî.

(Sözler: 441-442)

***

   Ya Pêncan: Qur’an ji kesê ku lê guhdarî dike re qala ilmê heqîqî yê Qur’anê dike. Bi ronahiya heqîqetê behsa mahiyeta dinyayê dike, diyar dike ku elaqedarî û hezkirina dinyayê pir bêmane ye. Yanî ji însan re dibêje û îsbat dike ku: