“Ew neynika bedewiya Me‘bûd û Mehbûbê Heqîqî ye” û bi vî awayî xwe tesellî dike; eynî wisa jî kesê ku vê dinyaya mezin û hebûnê hemîkî ji xwe re dike dilber û hezkirî, û paşê jî dema ku ew evîn bi çoyê têkçûn û fîraqê diguhere, dibe evîna heqîqî, ji bo ku wê dilbera di çavê wî de pir mezin ji têkçûn û fîraqê xilas bike, xwe dispêre meşreba Wehdetu’l-wucûdê. Eger xwediyê îmaneke bi qewet û bala be, jixwe ew mertebe ji zatên mîna Muhyeddînê Erebî re dibe mertebeyeke meqbûl, nûranî û bi zewq. Eger ne wisa be, îhtimal heye ku mirov bikeve talûkeyan, xwe bi madde ve girêbide û di nav sebeban de bifetise.

   Lê heçî Wehdetu’ş-Şuhûd e tu zirara wê tune. Ew meşrebeke bala ya ehlê sehwê ye.

(Lem’alar: 67-70)

***

   Şaşiya Heftan: Di raporê de hatiye gotin: “Seîd bi teoriya metafîzîkê heşrê îsbat dike û teoriya Wehdetu’l-wucûdê ya Muhyeddînê Erebî jî carna te’wîl dike û carna jî te’yîd dike.”

   Ev şaşiyeke eşkere ye. Pîşeyê Wehdetu’l-wucûdê yê Muhyeddînê Erebî ye, ne yê ehlê sehwê û sehabiyan e. Ew pîşe yê ehlê îstîxraqê ye ku bi eşqa xwedayî ji xwe ve diçin. Loma jî ji berê de ne ku Rîsaleyên Nûr baweriya Wehdetu’l-wucûdê te’wîl û te’yîd dike, tam eksê wê; digel ku Rîsaleyên Nûr Muhyeddînê Erebî weke alimekî mezin qebûl jî dike, meşreba wî qebûl nake. Meşreba/bîrûbaweriya sehabiyan ku weliyên mezin in û ya ehlê beytê, ne baweriya “ji Wî pê ve tu tişt tune” ye. Ew di halê jixweveçûna ji evîna îlahî de jî dibêjin, “tu tiştî ku wî nîşan nede tune.”

   Ji ber vê, Rîsaleyên Nûr gotiye: Muhyeddînê Erebî berê xwe ewqas tenê daye Xwedayê Wacibu’l-Wucûd û gihaştiye radeyeke wisa ku êdî li ser navê Wî kaînat înkar kiriye. Lê di vî zemanê han de kesên ku bi hênceta baweriya Wehdetu’l-wucûdê ketine nav teqana tebîet û di nav maddiyatê de fetisîne, ketine rêyeke wisa ku êdî li ser navê kaînatê xwedatiyê înkar dikin. Îcar Rîsaleyên Nûr bi armanca ku Muhyeddînê Erebî û pîşeyê wî Wehdetu’l-wucûdê ji destê bedmirovên weha niyetxirab xilas bike, deriyê Wehdetu’l-wucûdê digire.