Ew temamê hebûnê mîna parçeyekî çêdike û birêve dibe. Çawa ku kulîlkekê bi hêsanî diafirîne, eynî wisa bihareke mezin jî bi hêsanî diafirîne. Tiştek ji tiştekî din re nabe asteng.

   Ji berêxwedan û teweccuha wî re parçebûn û kêmbûn tune; di heman demê de li her cihî bi hêz û zanîna xwe serweriyê dike. Di serweriya wî de jî parçebûn û kêmbûn çênabin. Di Peyva Şazdehan û Meqseda Duduyan ya Mewqifa Duduyan ya ji Peyva Sî û Duduyan de ev hikmet bi timamî hatiye ravekirin û îsbatkirin.

   Li gorî destûra

لاَ مُشاَحَةَ في التَّمْثيِلِ

   li qisûra mînakê nayê nêrîn. Îcar ezê jî mînakeke pir biqisûr bibêjim da ku ferqa navbera herdu meşreban bête fêhmkirin. Mesela:

   Em behsa teyrekî tawus yê bêmînak dikin: Ev teyr gelekî mezin e, pir bi xeml e û dikare bi carekê ji rojhilat bigihe rojava. Baskên xwe yên ku ji başûr digihin bakur li hev dixe, her yek ji wan baskan bi sedhezarê neqşan hatine neqişandin. Her pirtikeke wan jî bi hunerên dahiyane hatiye xemilandin...

   Niha du mirov hene ku lê temaşe dikin. Dixwazin bi baskên aqil û dil bifirin bigihin taybetmendiyên bala û xemlên xweşik yên vî teyrî.

   Yek jê li rewşa vî teyrî, li heykelê wî, li neqşên qudretê, xemlên ji adetê der yên li ser pirtikên wî dinêre û bi eşq û şewq jê hez dike. Hinekî dev ji hûrfikirînê berdide, bi evînê digire. Lê dibîne ku ew xemlên bedew herroj diguherin. Ew hezkiriyên ku ji wan hez dikir û perestiş dikir wenda dibin.

   Ev mirov tam berneketiye, ji bo ku xwe tesellî bike divabû bibêje: “Ev neqşên neqqaşekî xwediyê wehdeta heqîqî ne. Ew xwediyê perwerdegariyeke mutleq e, bi zatê xwe yek e, her tişt wî afirandiye.”