Yek jê hebûna wî mamosteyî ye ku em wî dibînin û gotinên wî dibihîzin. Eger ew tunebe, her armanc beyhûde dimîne. Çimkî dema ku ji bo fêhmkirina kîtabeke zehmet mamosteyek tunebe, ferqa wê kîtabê û kaxizeke bêmane tune.
Ya din jî ew e ku xelk li gotinên wî mamosteyî (e.s.w.) guhdarî dikin. Naxwe hebûna mamoste (e.s.w.) dibêje ku qesrek heye, guhdarîkirina xelkê jî dibe sebeb ku ew qesr li ser xwe bimîne. Madem wisa ye naxwe mirov dikare weha bibêje: Eger ew mamoste (e.s.w.) nebûna, wî Melîkê Zîşan ew qesr ava nedikir. Eger xelk jî li wî mamosteyî (e.s.w.) guhdarî nekin, helbet wê ew qesr jî biguhere, xira bibe.
(Sözler: 153)
***
3. Heşir
Dersa herî mezin ku Qur’an dide me îmana bi axretê ye.
Gelek delîl û nîşan hene îsbat dikin ku mirov hebûna axretê jî eynî mîna hebûna dinyayê qebûl bike:
Li gorî îfadeya hedîsa pîroz 124 hezar pêxemberên ku hilbijartiyên mirovan in hatine. Hemiyan bi heman awayî û eynî mîna ku dîtibin, ji mirovan re ragihandine ku ew aferînerê ku kaînat çêkiriye, wê soza xwe bîne cih û axretê jî nîşanî mirovan bide, wê mirovan bişîne wir û piştî mirinê jî wan careke din sax bike û heşir bike.
Bi wê keşf û besîreta ku pêxemberan anîbû, 124 milyon ewliya [dotên Xwedê] jî bi keşf û dîtina xwe tesdîqa axretê kirine.
Hemû nav û nîşanên Xwedê ku bi awayekî ku axretê dixwazin mohra xwe li vê dinyayê xistine, ev jî elametên hebûna axretê ne. Her bihar Xwedayê mezin wek numûneyeke heşrê, cenazeyên bêhed û bêhesab yên ku di erdê de çikandî ne, bi tecelliya emrê “kun fe yekun“ 1 vedijîne, wan careke din li gorî destûra
