Birayê Feyzî,

   Eger tu bixwazî bişibihî qehremanên bajarê Ispartayê, divê tu tam mîna wan bî. Murşid û şêxekî girîng, zatekî cazîbedar ji weliyên terîqeta Neqşî (Şerafeddîn) -Xwedê rehma xwe lê bike- digel ku çar mehan li ser hev di nav pêncî-şêst şagirtên Rîsaleyên Nûr de bi awayekî cazîbedar jî suhbet dikir, tenê şagirtek bi xwe ve girêda, ew jî muweqqeten. Yên din xwe muhtacê cazîbeya şêx nedîtin. Qenaeta wan çêdibû ku xizmeta îmanê ya hêja û bala têra wan dike.

   Dil û têgihiştina kûr ya wan şagirtan rastiyeke weha fêhm dikir: Xizmeta bi Rîsaleyên Nûr îmanê xilas dike, lê terîqet û şêxîtî mertebeyên welîtiyê bi dest dixin. Xilaskirina îmana mirovekî girîngtir û bixêrtir e ku mirov wî bigihîne dereceya welîtiyê. Lewra îman dike ku bawermendek bextewariya ebedî bi dest dixe, loma jî serweriyeke baqî ya bi qasî dinyayê dide mirov. Lê heçî welîtî ye Bihişta bawermendan fireh dike, ronî dike. Çawa ku mirov mirovekî bike sultan çêtir û balatir e ku mirov deh leşkeran bike paşa; xilaskirina îmana însanekî jî xizmeteke çêtir û bixêrtir e ji welîkirina wî.

   Ha birayên te yên Ispartayê -çendîn aqilê hemiyan ev nedîtibe jî- dilê wan yê jîr ev hikmeta kûr dîtiye, loma jî hevaltiya bêçare û gunehkarekî mîna min tercîhî ya weliyan kirin. Eger hebûna, wan ev hevaltî tercîhî ya muctehidan jî dikirin.

   Êdî eger qutbek yan jî Xewsê E‘zem were vî bajarê mezin û bibêje, “Ezê te di deh rojan de bigihînim dereceya welîtiyê” û tu jî dev ji Rîsaleyên Nûr berdî û biçî cem wî, tu ji qehremanên Ispartayê re nabî heval.

(Kastamonu Lahikası: 96)

***

   Ya Çaran: Risaleyên Nûr êdî dest pê kir mekteban tam ronî dike. Kir ku şagirtên mektebê ji feqiyên medresê pirtir ji Rîsaleyên Nûr re dibin şagirt, lê xwedî derdikevin û belav dikin. Înşaellah hêdî hêdî yê ehlê medreseyê jî li Rîsaleyên Nûr ku malê wan yê heqîqî ye û berhema medresê ye, xwedî derkevin.