Eger mirov bi qencî û kerema Xwedê rêyekê bibîne ku di çil deqîqeyan de mirov digihe wan rastiyan, helbet ne karê aqil e ku mirov di wê rê re neçe.

   Kesên ku bi diqqet dixwînin, qinyata wan rûdine ku sî û sê gotinên kîtaba Sozlerê rêyeke weha Qur’anî vedikin.

   Madem rastî weha ye, qenaeta min heye, ew Sozlera ku derbarê esrarên Qur’anê de hatiye nivîsîn, di vî zemanî de, ji kesên ku ji rê ketine û di newalên bêdîniyê de wenda bûne re rêbera herî rast e.

   Mal ne yê min e, ez vexwênerek im. Wan elmasên ku ji mexazeya pîroz ya Qur’ana Hekîm distînim pêşî nîşanî xwe didim, paşê nîşanî kirîdaran didim. Bexşîşa min duayê kirîdaran e. Neheqî ye ku mirov li rewşa min ya xirab binêre û qîmetê nede elmasên destê min. Lewra min negotiye, “Elmas yên min in, wan difiroşim.” Mirovekî mîna min muflis helbet ne xwediyê elmasên mezin e. Lê eger leşkerekî perîşan fermana meqamê mereşaliyê ragihîne generalekî mezin, helbet şaş e ku mirov ji ber perîşanî û rutbeya piçûk ya leşker girîngiyê nede wê fermanê û li gor wê tevnegere.

   Ji ber perîşaniya halê min, van te‘bîrên şaş, niyeta xirab û hîleyên nefsa min ya riyakar qusûr ji wan heqîqetên mîna elmasan re çêbûne. Perdeyek li ber wan çêbûye ku xelk qîmeteke layiqî wan nade wan. Lê bi îxlas û duayên birayên mîna we xalis, înşaellah yê Ellah Teala qusûrên min efû bike û yê ev qusûrên min ji belavbûna Rîsaleyên Nûr re nebin bend û asteng.

   Hûn dizanin eger jirêketin ji nezanînê be, jiholêrakirina wê hêsan e; lê eger ji zanist û xwendinê be, jiholêrakirina wê zehmet e. Zemanê berê, qismê duduyan ji hezarî yek bû û di nav wan de jî ji hezarî yekî tenê bi îrşadê dihate rê. Lewra kesên wisa xwe diecibînin; hem nizanin, hem jî ji wan were ku dizanin. Ez di wê baweriyê de me ku Xwedê Teala di vî zemanê han de taybetmendiyek daye kîtaba bi navê Sozler ku ronahiya manewî ya î‘caza Qur’anê ye. Ew kîtab ji xirabiya jirêketinê re weke dermanekî ye.