Belê, qehremanê sîlsîleya Neqşî û roja wê terîqetê Îmamê Rebbanî di Mektubata xwe de gotiye: “Ez zelalbûna mijarekê ji rastiyên îmanê tercîhî hezar zewq, jixweveçûn û kerametan dikim.” ¹

   Gotiye: “Welîtî sê qism e. Yek jê welîtiya piçûk e ku tê zanîn. Yek jî welîtiya navîn e û ya din jî welîtiya mezin e. Welîtiye mezin bi rêya weraseta pêxemberiyê û bêyî ku bikeve berzexa tesewwufê rasterast û yekser xwe digihîne rastiyê.”

   Dîsa gotiye: “Di terîqeta Neqşî de mirov bi du baskan sulûk dike, manen bi pêş ve diçe: Yanî mirov bi baweriyeke kûr bi rastiyên îmanê bawer bike û ferzên dînî bi cih bîne. Eger kêmasî di yekî ji van herdu baskan de hebe, mirov di wê rê de naçe.”

   Naxwe sê perdeyên terîqeta Neqşî hene:

   Yek jê; ya pêşîn û ya herî mezin: Divê mirov rasterast xizmeta rastiyên îmanê bike. Îmamê Rebbanî (r.a.) jî di axirzeman de ew xizmet kiriye.

   Ya Duduyan: Divê mirov di bin perdeya terîqetê de ji ferzên dînî û sunneta pak re xizmetê bike.

   Ya Sisêyan: Divê mirov bi rêya tesewwufê bixebite ku nexweşiyên hundurîn derman bike û ji hêla dil ve pêşve biçe.

   Ya pêşîn ferz e, ya duduyan wacib e û ya sisêyan jî sunnet e.

   Madem rastî weha ye, ez texmîn dikim eger zatên mîna Şeyx Abdulqadirê Geylanî (r.e.), Şahê Neqşebend (r.e.) û Îmamê Rebbanî (r.e.) jî bên, yê temamê hêza xwe ji bo teqwiyekirina rastiyên îmanê û baweriya Îslamê serf bikin. Çimkî yên ku dibin wesîleya bextewariya bêdawî ew in. Eger qusûrek di wan de hebe, yê bibe sebebê bedbextiyeke ebedî. Mirov bê îman naçe Bihiştê, lê yên ku bê tesewwuf çûne Bihiştê pir in. Mirov nikare bêyî nan bijî, lê dikare bêyî fêkî bijî. Tesewwuf fêkî ye, lê rastiyên îmanê xwarin in. Zemanê berê, mirov bi seyr û sulûkeke ji çil rojî heta bi çil salî digihat rastiyeke îmanî.