Bi vî awayî mirov sermayeya umrê xwe xweşik dixebitîne; deqîqeyên umrê xwe dike bizrê sunbulên jiyana ebedî.

   Ya Nehan: Mirov dixebite ku bi seyr û sulûka qelbî, bi xebata rûhî û pêşveçûna manewî bibe însanê kamil. Yanî bawermendekî rast û mislimanekî tam. Yanî ne bi diharî; bi rastî bibe xwediyê îman û Îslama rast. Ango di vê kaînatê de û ji hêlekê ve jî ku însan niwênerê kaînatê ye ji çêkerê kaînatê Xaliqê Zulcelal re bibe evd, muxateb, dost û hezker.   Jê re bibe ayîne û bide nîşandan ku di ehsenê teqwîm, ango di şiklê herî bedew de ye. Yanî îsbat bike ku benî Adem ji melaîketan li pêştir e û bi baskên şerîetê; ango bi îmanê û amel di meqamên bilind de bifire, di vê dinyayê de li bextewariya ebedî binêre û hetta hê li vê dinyayê bigihe wê bextewariyê.

سُبْحاَنَكَ لاَ عَلْمَ لَناَ اِلاَّ ماَ عَلَّمْتَناَ اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمً ا

(Mektubat: 612-616)

***

      Birayê xalis, jîr û qehreman Xulûsî Beg!

    Birayê min yê axretê,

   Ji ber ku te Peyva Mi‘racê pir zû nivîsî û ji min re şand ez ecêb keyfxweş bûm. Te bizaniya çiqasî keyfxweş bûme, tu yê jî pir keyfxweş bibûyayî. Ez ji rehma Rehmanurrehîm daxwaz dikim û dibêjim: Rebbê Alemê bi qasî wan herfên ku te di Peyva Mi‘racê de nivîsîne û bi qasî miqdarê hesabê ebced yê wan herfan fêkiyên Mi‘racê û yê dara Tûbayê bike nesîbê te.

   Birayê ezîz, te keyfa min anî. Edî ezê jî hinekî behsa terîqetê bikim ku te di nameya xwe ya berî niha de pirsîbû. Emê hinekî suhbet bikin. Belkî ev, xeyreta we zêde bike û sistîtiya hinekên mîna min zexel jî ji holê rabike.